Elisa, Burn-out op de Zuidas

In de auto onderweg naar de Zuidas voelde ik me zo ‘rillerig’. Een soort mix van angstig en onzeker. Bij het minste had ik het gevoel dat ik op de grond kon liggen janken. Maar ik zei tegen mezelf: “Kom op, man the fuck up. Doe je colbertje aan, doe je hakjes aan en ga ervoor!”. Eenmaal op werk brak ik. Ik moest keihard janken en ik kon werkelijk niet meer stoppen. Toen nam mijn HR-manager me apart en vroeg wat er aan de hand was. “Ik weet het eigenlijk ook niet”, zei ik en hij begon te lachen.

Liefde kun je verdienen

Heel mijn leven lang heb ik van mijn ouders meegekregen dat je liefde kunt verdienen door hard te werken. Dus tot en met mijn 25^e jaar heb ik dit ook gedaan. Eerst op de middelbare school en vervolgens op de universiteit in Groningen waar ik graag cum laude wilde slagen voor de opleiding psychologie. Ik had altijd een mooi plaatje van succes in mijn hoofd. Een mooi huis, mooie kleren, dure spullen, 2x in de week uit eten. Ik dacht dat al deze oppervlakkige dingen deel uitmaakte van een gelukkig leven.

Aan de slag op de Zuidas

Midden in de economische recessie begon ik met solliciteren. Maar al snel werd ik uitgenodigd voor de functie Recruitment Consultant op de Zuidas in Amsterdam en ik kreeg de baan! Nu was het mijn taak om de juiste mensen te vinden voor de grote bedrijven op de Zuidas. Dit deed ik voornamelijk voor grote advocatenkantoren. Als zij nieuwe mensen zochten, moest ik de perfecte match vinden. Bij deze baan moest ik dus heel veel bellen. En al snel dacht ik: “Oh nee, moet ik dit werk echt elke dag doen?”.

Werken als een machine

De advocatenwereld is werkelijk keihard. Mensen worden gezien als een stukje kapitaal of als een machine en zo voelde ik me na een tijdje ook. Als een machine deed ik me elke keer aan die telefoon voor alsof ik iemand anders was. Als je niet aan het bellen was, was je niet aan het werk. Maar dan kwam ik in de ochtend aan op kantoor en was niemand aan het bellen. Ik vond het dan zo ongemakkelijk om zelf de telefoon te pakken. Ik werd er steeds ongelukkiger van. “Maar hoezo word ik hier ongelukkig van?”, vroeg ik mezelf af. Ik wist het antwoord niet en ik ging als een robot op de automatische piloot door. Hierdoor kwam er nog meer afstand tussen de persoon die ik was en de persoon die ik echt ben.

Maar ik kan helemaal niet stoppen

Na 10 maanden werken werd ik fysiek misselijk van mijn werk. Ik was dat ‘ellebogenwerk’ van die advocatenwereld op de Zuidas helemaal zat. “Ik wil dit helemaal niet”, dacht ik bij mezelf. Deze gedachte veranderde al snel in “ik kan het niet meer”. Toen vertelde ik mijn vriend dat ik het werk allemaal niet meer trok en eigenlijk wilde stoppen. “Kom op Elisa, even doorzetten”, zei hij toen tegen me. We woonden net een half jaartje samen op een prachtige plek en als ik mijn baan op zou zeggen betekende dat ook dat we moesten verhuizen. Mijn vriend werkte namelijk maar 3 dagen als docent. Hij wilde wel meer werken, maar die mogelijkheid was er toen nog niet. Dus ik trok mijn colbertje en mijn hakken aan en vertrok weer richting werk.

‘Gezellig’ een uitje met het team

Achteraf nam ik dit mijn vriend best kwalijk, maar hij wist ook niet wat er stond te gebeuren. Dus ik snap zijn reactie van dat moment wel. Maar toen ik op een dag opstond had ik opeens enorme buikpijn en wat ik ook deed, het ging maar niet weg. Ik sleepte mezelf naar de douche waar ik begon te huilen. “Ik wil niet naar werk”, dacht ik. Die dag gingen we met het landelijke team naar Utrecht om samen ‘gezellig’ een hele dag te bellen. Verschrikkelijk! Daar ging ik dan, een hele dag bellen met een team van extreem extraverte mensen die veel schreeuwen maar voor mijn gevoel weinig inhoud hebben. Ze praten zo veel, maar zeggen eigenlijk niets. Ik had er totaal niks mee.

Niet meer kunnen stoppen met huilen

Toen kwam de dag dat het me allemaal te veel werd. Bij het instappen van de auto voelde ik me zo ‘rilligerig’. Zo angstig en onzeker. Met onstabiele benen stond ik op, maar ik zei tegen mezelf: “Kom op, man the fuck up. Doe je colbertje aan, doe je hakjes aan en ga ervoor!”. Ik slikte ook al weken pijnstillers omdat ik klachten had als hoofdpijn en misselijkheid, maar ik moest gewoon doorgaan. Ondanks alle fysieke klachten sleepte ik mezelf naar de Zuidas en toen ik daar aankwam barstte ik in tranen uit. Ik moest keihard janken en kon werkelijk niet meer stoppen. Mijn HR-manager nam me apart en hij vroeg wat er met me aan de hand was. “Ik weet het ook niet”, antwoordde ik. Hij keek me aan en moest lachen.

Stel ik me echt aan?

Ik vond het al beschamend genoeg en nu ging hij me ook nog eens uitlachen?! Ik voelde op dat moment dat ik mezelf kwijt was. Mijn lichaam trilde, ik kon niet stoppen met huilen. Ik voelde me ongelofelijk instabiel. Alsof ik niet meer op mijn benen kon staan. Zo moe en  super onzeker. Ik kon wel door de grond zakken. Het voelde zo gemeen en tegelijkertijd dacht ik bij mezelf: “Wat nou als ik me echt aanstel?”.

Het onderste uit de kan willen

Dat was het begin van mijn burn-out. Ik was pas 25 jaar oud en ik kon gewoon niet meer. Dus ik zegde mijn baan op de Zuidas op en moest nog 3 weken uitwerken. Ik wilde alles netjes afronden, maar toen belde de HR manager. “Dus Elisa, wat ga je nu nog doen allemaal in die twee weken?”, vroeg hij aan me. “Ohh wat ben je toch verschrikkelijk”, dacht ik bij mezelf. Hij wilde echt alles uit me trekken, ondanks dat ik zo ziek was. Ik had al alles gegeven en had nog maar een dun bodempje in de kan zitten. Maar ook dit laatste bodempje wilden hij hebben.

Ik kom niet thuis

Ook privé ging het niet heel soepel. Mijn vriend en ik waren al een lange tijd samen, maar woonden eigenlijk pas net samen. De ultieme test natuurlijk. Ik weet nog dat ik tegen hem zei: “Als ik vrijdagavond thuis kom van werk heb ik echt even een momentje nodig voor mezelf. Ik kan het dan niet aan als je mensen thuis uitnodigt om het huisje te laten zien”. Toen zei hij dat het geen probleem was. Hij zou het bezoek eerst ontmoeten in een café en pas later naar het huis komen. Maar in zijn enthousiasme nam hij ze direct mee naar huis. Ik kreeg het te horen toen ik naar huis liep. Hij belde me op en hij zei dat ze al samen op de bank zaten. Op dat moment begon ik te hyperventileren kreeg ik een paniekaanval. “Ik kom niet thuis!”, zei ik.

De sociaal wenselijke Elisa

Er was gewoon kortsluiting in mijn hoofd. Toen zag ik een picknicktafel en daar ging ik op liggen. Toen dacht ik echt: “Ze bekijken het maar, ik kom niet thuis”. Uiteindelijk is hij me komen halen. Ik werd boos en zei dat hij me niet begreep, maar uiteindelijk ging ik met hem mee naar huis. Wat ik toen merkte is dat ik meteen de sociaal wenselijke Elisa werd. Ik pepte me op om gezellig te zijn, maar het koste me werkelijk alle energie.

Twijfelen aan mezelf

Ik weet nog dat ik geen vertrouwen meer had in mijn eigen gedachtes. Ik vertrouwde meer op andermans gedachten en advies dan mijn eigen gevoel. Dat was sowieso iets wat ik niet echt had geleerd in mijn leven. Mijn eigen gevoel vertrouwen. Dus ik was mezelf echt kwijt. In het begin sliep ik wel 16 uur per dag. Toen werd ik wakker en was ik nog steeds zo enorm moe. “Hoe kan dit?”, Vroeg ik mezelf af. Dan was ik net wakker, sleepte ik mezelf naar de bank om een serie te kijken en daar viel ik dan weer in slaap. “Ben ik dan als persoon niet geschikt om te werken? Kan ik het gewoon niet aan?”.

Ik wil ook die stomme boodschappen doen

Mijn vriend kwam thuis van werk en hij vroeg aan me: “Heb je de boodschappen gedaan? Toen flipte ik helemaal! “Dat kan ik niet, dat trek ik gewoon niet!”, schreeuwde ik. Ik schreeuwde zo hard in de hoop dat hij kon zien dat het echt serieus was. Maar diep van binnen voelde ik me gewoon een loser en schreeuwde ik om mezelf te overtuigen. Ik voelde me een dikke faal. Het minste wat ik kon doen was toch boodschappen doen en wat koken? Juist doordat hij die vraag stelde legde hij de vinger op de zere plek. Ik voelde me zo onbegrepen, door anderen en door mezelf. Want ik wilde zelf ook die stomme boodschappen doen…

Slapen tijdens mijn nieuwe baan

Ik had mijn baan vrijwillig opgezegd dus ik had geen recht op een werkeloosheidsuitkering. Maar ik moest toch geld verdienen. Dus ik ging met gehandicapten werken en hielp ze met de dagelijkse behoefte. Dat was zwaar fysiek werk voor weinig geld, maar ik hoefde in ieder geval niet veel na te denken. Je smeerde ze een boterham, of je haalde ze uit bed. Gewoon wat ze nodig hadden. Soms zat ik ook 4 uur lang achter elkaar niets te doen, te wachten in de gezamenlijke kamer voor het personeel, totdat een cliënt me oppiepte. Dan ging ik een cliënt helpen en zodra dat gebeurd was ging ik weer terug naar die kamer en dan ging ik soms gewoon slapen. Ik begon met 20 uur per week en dat bouwde ik langzaam steeds verder uit. Het kwam goed uit, want zo heb ik eigenlijk mijn eigen re-integratie geregeld.

Leven in de omgekeerde wereld

Na 4 maanden was ik wel over de top heen van mijn burn-out en wilde ik meer. Toen ging ik solliciteren als secretaresse van een bekende professor en dat was enorm spannend. Nu ging ik weer fulltime werken in het kantoor leven. Hoe gaat dat zijn? Kan ik dat wel aan? Maar toen ik begon dacht ik: “Wauw, wat is iedereen aardig tegen me!”. Ik was zo gewend aan de onaardige cultuur van de Zuidas. Daar voelde het echt heel naar en kon je opeens een mes in je rug hebben steken. Maar hier was het echt een omgekeerde wereld. Secretaresse zijn daagde me niet uit. En ik zag een kans om een functie te creëren als HR adviseur en die functie heb ik 4 jaar kunnen uitvoeren!

Langzaam werken aan het vertrouwen in mezelf

Het heeft wel echt een jaar gekost voordat ik weer echt vertrouwen had in mezelf. Maar de energie die ik daarvoor had is nooit meer teruggekomen. Die drive is eigenlijk voorgoed weg. Ik vraag me wel eens af waar die precies gebleven is. Maar nu snap ik pas dat die drive er nooit is geweest. Dat was gewoon ikzelf in een staat waarin ik alle rode vlaggen van mijn lichaam negeerde en over mijn grens heen ging. Om goed te herstellen heb ik een tijdje onder mijn niveau gewerkt. Maar in deze periode stelde ik me vaak vragen als: “Ben ik wel geschikt om te werken?” en “Kan ik dit nog wel?”.  Zo onzeker was ik. Dus ik begon mijn vertrouwen langzaam op te bouwen met de baantjes die ik had. En het ging gewoon langzaam. Met soms 1 stap vooruit en 2 achteruit.

De ‘People Pleaser’ loslaten

In mijn periode van mijn burn-out heb ik mezelf leren kennen. Elke dag mediteerde ik 20 minuten en soms zelfs wel 40 minuten. Hier leerde ik de kanten van mezelf ontdekken waar ik niet zo blij mee ben. Dan denk ik “gadver! Is dit echt een deel van mij”. Maar die kant verken ik juist en geef het ook de ruimte. Op deze manier ben ik bewust van mijn minder goede kwaliteiten en overvallen ze me niet als ik aan het werk ben. Zo heb ik de neiging om mensen te ‘pleasen’ en door meditatie kan ik hier wat beter mee omgaan.

Wat zou je anderen willen meegeven?

Nou er zijn best wel wat dingen die ik anderen op een liefdevolle manier wil meegeven. Leer van jezelf te houden zoals je bent. Ook juist de kanten die niet zo mooi van jezelf zijn. Maak vooral heel veel fouten in het leven. Zie het ook niet als fouten maar zie het als experimenten. Hier leer je lekker van en leer van het leven. Ga niet werken vanuit perfectie want dat beperkt je enorm. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Wil je niet naar de verjaardag? Lekker niet gaan gaan dan! Wees eerlijk. Je zult er soms niet door gemogen worden, maar uiteindelijk trek je hierdoor wel de goede mensen aan. Alleen door verantwoordelijkheid te nemen en te kijken wat jij kan doen kun je groeien in je leven. De slachtofferrol is heel makkelijk, maar daar kom je niet verder mee. Dit is niet altijd even makkelijk, maar wel beter!

Meer weten over Elisa?

Ongelofelijk sterk verhaal van Elisa, toch? Elisa is tegenwoordig loopbaancoach en een verdraaid goede ook nog! Wil je meer van haar weten, heb je een vraag voor haar of wil je gewoon hoi zeggen? kijk dan eens op haar website of check haar insta!