Donny, Vast in de zesde versnelling

burn-out blog Donny

Donny zijn heftige verhaal van zijn burn-out.

In deze burn-out blog lees je het kwetsbare en eerlijke verhaal van Donny, een echte rouwdouwer die zichzelf in een zware burn-out werkt. Hier lees je hoe heftig en pijnlijk het proces van opgebrand raken kan zijn. Ik ben enorm dankbaar en trots dat Donny dit met de wereld durft te delen en weet zeker dat zijn verhaal veel mensen zal helpen! Dus ga maar lekker lezen!

 

Een datum die ik nooit meer zal vergeten.

Het was zondag 30 april 2017. Ik had thuis nog een stapel bioscoopbonnen over met een naderende vervaldatum en dat bracht me op het idee om toch maar eens naar de bios te gaan. Toen ik in de zaal zat en de film begon te draaien werd ik plotseling heel onrustig en had ik veel moeite de film te volgen. Tegelijkertijd begon mijn lichaam te trillen. Dit gevoel duurde ongeveer een uur. Nadat de film klaar was liep ik meteen naar buiten. Maar alles leek weer normaal en ik was weer gekalmeerd. “Niks aan de hand”, dacht ik en ik reed terug naar mijn huis in Amsterdam. Dat ik voor de poorten van de hel stond en dat deze dag een kantelpunt van mijn leven zou worden had ik alleen niet door.

 

Er gaat iets niet goed, maar ik weet niet wat!

De volgende ochtend werd ik wakker met een onrustig gevoel. Ik had er geen verklaring voor en vertrok richting werk en ging daarna door naar jiujitsu training. Sporten was voor mij altijd een uitlaatklep als ik ergens mee zat, maar ook dit voelde toen anders. Tijdens het sparren verdween de vermoeidheid ineens en ging ik plotseling wazig zien. Het voelde alsof ik te lang onder de tropische zon had gelegen en een soort ‘zonnesteek’ had. “Gaat het wel?”, vroeg iemand in het kleedlokaal. “Nee, er gaat iets niet goed maar ik weet niet wat”, zei ik. Ik voelde me steeds slechter en het wazig zien werd steeds heftiger. Daarnaast kreeg ik een branderig gevoel achter mijn ogen samen met hoofdpijn. Ik wist dat ik iets fysieks mankeerde, maar ik had geen flauw idee wat! Die vrijdag ging ik naar de huisarts en radioloog om te kijken wat er mis was.

 

Over een paar weken ben ik weer de oude!

Na het bezoek bij de radioloog bleken mijn organen helemaal in orde en waren er geen afwijkingen in de bloedwaarden. Toen kreeg ik de eerste hint van de huisarts. Ze had het namelijk over roofbouw op je eigen lichaam. Ik besloot wat minder fanatiek te sporten en nam wat vrije dagen op om bij te komen. Mijn werkgever belde me en vroeg of alles wel oké was. “Over een paar weken ben ik weer de oude”, zei ik. Begin juni heb ik twee weken vakantie opgenomen om het rustig aan te doen. Ik knapte wat op en ging weer wat activiteiten ondernemen. Samen met mijn vrouw en dochter ben ik naar de Alpen gereden om uit te rusten en te wandelen. Ik ontspande wel aardig en las toen veel over sporters en overtraining. Ik raakte steeds meer overtuigd dat de klachten sportgerelateerd waren.

 

Het negeren van de alarmbellen.

Half juni heb ik de volle werkweken weer opgepakt van zo een 50 uur in de week. Maar na twee weken kreeg ik steeds meer klachten in de vorm van spanningen op mijn kaak en nek. Ik had geen idee wat dit was maar schrok er verder niet zo van. Het wazig zien was ik inmiddels ook wel gewend. Zo lang ik me maar niet onrustig voelde in mijn lichaam (opgejaagd) vond ik het allemaal wel prima. Jammer genoeg wist ik niet dat deze spanningsklachten de alarmbellen waren die vertelden dat ik het heel rustig aan moest doen.

 

Een paniekaanval. “Ik dacht dat ik het loodje ging leggen”.

Donderdag 6 juli 2017 reed ik in Amsterdam zuid toen ik op mijn telefoon een mail binnen kreeg die met spoed beantwoord moest worden. Plotseling begon mijn lichaam te trillen, ik ging heel wazig zien en begon de controle over mijn lichaam te verliezen. Met veel moeite heb ik de auto stil gekregen en langs de weg gezet. Ik wilde nog uitstappen, maar dit lukte niet eens meer. Ik bleef zeker 10-15 minuten zitten voordat mijn lichaam weer in staat was om te reageren. Daarna stapte ik uit en liet de autodeur open met autosleutels erin. Ik ben tegen een gevel aan gaan leunen ik keek om me heen. “Wat gebeurt er toch allemaal!?”, dacht ik. Ik voelde een diepe angst dat ik op dat moment het loodje ging leggen.

 

Met de rug tegen de muur. In 10 jaar tijd had ik me nog nooit ziek gemeld.

Toen de aanval iets kalmeerde ben ik in de auto gestapt en belde ik mijn werkgever op. In tien jaar tijd had ik me nog nooit ziek gemeld. Ik had weleens een griepje, maar dan werkte ik gewoon door. Ziek melden was voor mij een taboe, maar nu stond ik met mijn rug tegen de muur. Ik vertelde mijn collega wat er zojuist gebeurd was en voordat ik mijn zin kon afmaken kreeg ik te horen: “Of je het wilt of niet ik ga je NU ziek melden!” Ik wachtte een uur in mijn auto en reed vervolgens naar huis waar ik op uitgeput op bed ben gaan liggen.

 

Altijd in de zesde versnelling.

Na ziekmelding moest ik contact opnemen met de huisarts. Daar kwam ik terecht bij de pohGGZ. De begeleider was een jong iemand met weinig ervaring van burn-out. Hij gaf me een standaard A4tje met een noodplan waarin stond dat ik moest uitrusten en ‘leuke’ dingen moest gaan doen. Ik wist niet hoe je moet uitrusten en van op bed liggen werd ik alleen maar nerveus. Om de tijd te vullen ging ik in de middag een stukje fietsen. Dat ging wel lekker en omdat bewegen ‘goed’ was bouwde ik dat langzaam op. Later bleek dit laatste valkuil te zijn. Nadat ik op eigen verzoek bij een sportarts kwam werd mijn conditie gemeten. Ik bleek nog redelijk fit te zijn! Dus daarna heb ik de fietstochten wat opgevoerd. Wat begon met een paar km eindigde twee weken later in een rondje om het Amsterdamse bos en terug naar het centrum.

 

Als het lichaam “Nee” zegt.

Het was inmiddels begin augustus dat ik wakker werd met een zwaar hoofd. Het leek alsof mijn voeten wegzakte. Ik liep naar buiten en kon amper naar de overkant van de straat lopen. Ik zag wazig, kon niet ver voor me uitkijken en op elke beweging schreeuwde mijn lichaam keihard ‘NEE!’. Je zou denken dat ik me na een maand thuis zitten  wat beter ben gaan voelen, maar niets was minder waar. Ik ben terug op mijn bed gaan liggen maar kon niet ontspannen. Mijn hoofd draaide op volle toeren terwijl ik niet meer in staat was om geluiden aan te horen of een gesprek te voeren.

 

Rock bottom. “Ik dacht dat ik mijn dochter iets aan zou kunnen doen”.

Mijn inmiddels 11 maanden oude dochter zat regelmatig te huilen en dit geluid dreef me tot wanhoop. Ik kon werkelijk niets meer hebben en zat er helemaal doorheen. Plotseling kwam de gedachte in me op dat ik mijn dochter iets aan zou kunnen doen als ze niet ophield met huilen. Alleen al van de gedachte dat zoiets in me opkomt… ik krijg er nu nog steeds rillingen van terwijl ik dit schrijf. Die dag raakte ik echt rock bottom. “Ik moet zo snel mogelijk weg hier”, dacht ik. Ik heb mijn vrouw verteld dat ik voor onbepaalde tijd weg zou gaan en ben toen het huis uit gevlucht en ben in de auto gaan zitten. Desnoods zou ik er overnachten, terugkeren was geen optie.

 

Overleven om de dag door te komen.

Diezelfde middag heb ik contact opgenomen met mijn ouders. Zij hadden net een nieuwe camper gekocht en waren die zomer gaan touren, dus ik kon in hun huis slapen. In slechte staat reed ik heel langzaam en tegen de vluchtstrook aan richting Noordwijk. Gelukkig kwam ik veilig aan, maar daar zat ik dan weer in mijn ouderlijk huis op mijn oude zolderkamer. Ik had in ieder geval niemand meer om mij heen. Het enige geluid waren de opstijgende vliegtuigen. Voor de rest volledige rust. Maar ontspannen kon ik nog altijd niet. Het voelde als overleven om de dag door te komen.

 

Een lotgenoot.

Diezelfde week was er een programma op tv over burn-out op NPO genaamd ‘Hollandse zaken, Jong en opgebrand’. Een van de deelnemers aan het tv programma heette Justin en hij beschreef hoe hij ineens zware lichamelijke klachten kreeg die hij niet kon verklaren. Dit leek bijna een kopie van wat mij was overkomen op 6 juli. Aan de artsen had ik tot dusver weinig . “Een lotgenoot met identieke klachten kan mij vast meer vertellen”, dacht ik. Via Facebook Messenger heb ik contact opgenomen met Justin. Ik kreeg meteen vriendelijk antwoord en een lijst met algemene tips. Ik stelde ook wat vragen over zijn ervaringen in zijn herstelproces. Hij werd uiteindelijk geholpen door een burn-out coach die hem wees op zijn valkuilen waar hij steeds intrapte. “Zoiets heb ik ook nodig!”, dacht ik.

 

Mijn verleden onder de loep.

Het was begin september en was ruim twee maanden ziek. In mijn herstel was nauwelijks vooruitgang. Ik heb mijn werkgever benaderd en om hulp gevraagd omdat ik uit mezelf niet uit de burn-out kon komen. Daarop kreeg ik via een contact van de verzekering een psychotherapeut. Eens in de 3/4 weken ging ik langs. Bij de intake is uitgelegd wat een burn-out is daarna ging het snel over op de oorzaak van de burn-out. In de volgende gesprekken werd mijn hele verleden uitgespit. Hij wilde precies weten welke karaktereigenschappen en gebeurtenissen uit het verleden tot de burn-out hebben geleid.

 

Met enorme wilskracht mijn doel bereiken. Koste wat het kost!

Volgens de psychologische test was ik iemand die een bepaald doel voor ogen had, een soort stip aan de horizon waar ik naartoe werk met enorme wilskracht zonder me tegen te laten houden. Maar dan wel als een paard met oogkleppen op die dan alleen nog maar vooruit kan. Niets weerhield mij ervan dat doel te bereiken, koste wat het kost. Zo ging dat op gebied van sporten en werk. Ik was in 2007 begonnen als bouwkundig ingenieur en kreeg als snel meer bevoegdheden en verantwoordelijkheden. Ik werkte lange dagen en vaak ook in het weekend. In de avonden was het altijd fanatiek sporten en in de ochtenden sliep ik nooit uit. Ik wilde mijn tijd altijd ‘nuttig’ besteden. Ik had geen hekel aan werk omdat ik zelf de regie in handen had. Zonder dat ik het door had werd ik een workaholic.

 

Altijd maar doorgaan.

Tijdens de vakanties kon ik ook nooit uitrusten. Ik wilde zoveel mogelijk reizen en van de wereld zien en elke vakantie dag zoveel mogelijk opvullen. En als ik dan zes uur ‘s ochtends weer aankwam op Schiphol stond ik om negen uur alweer bij de eerste klant. Dit ritme kon ik heel lang volhouden totdat in september 2016 mijn dochter werd geboren en ik tegelijkertijd ging verhuizen en verbouwen. Daarnaast bleef ik veel werken en intensief sporten. Met een zware burn-out als gevolg.

 

Terug naar werk.

In oktober ben ik begonnen met re-integreren op werk. Eerst 2x 2 uur in de week en in december was dit opgelopen naar 8-12 uur in de week. Hoewel ik op mijn max zat en soms zelfs met lichamelijke klachten in overlevingsstand thuis kwam ging het volgens de bedrijfsarts niet snel genoeg. Ik moest meer uren opbouwen. De bedrijfsarts bleek verder weinig verstand te hebben van burn-out. Zo adviseerde hij me om van een burn-out te herstellen door te gaan hardlopen en fitnessen. Naast dat hij zich weinig had verdiept in mij als patiënt wist ik al snel dat dit een kwakzalver moest zijn. Mijn werkgever had mij al gewaarschuwd dat er tussen de bedrijfsartsen enorm veel brandhout zit en het vaak het afvoerputje is van de medische wereld.

 

Opnieuw leren auto rijden terwijl mijn lichaam in het gips ligt.

Inmiddels was het eind januari en ik draaide zo een 12-16 uur in de week. Mijn fysieke herstel ging nauwelijks vooruit en hoewel cognitieve gedragstherapie nuttig was om de oorzaak van de burn-out te achterhalen hielp dit weinig met mijn fysieke herstel. Het voelde aan alsof ik een auto ongeluk heb gehad en vervolgens een rij instructeur kreeg terwijl mijn lichaam nog in de kreukels lag. De volgorde klopte gewoon niet. Ik voelde dat ik eerst van de breuken moest herstellen voordat ik weer in de auto kon stappen. Pas dan kon ik ook ook leren hoe ik verantwoord moest rijden. Begin februari heb ik contact opgenomen met Justin en hem gevraagd of hij me misschien wilde helpen. Ik kreeg dezelfde avond antwoord van Justin en vervolgens kreeg ik een paar weken op de zaterdag coaching van hem in het Westerpark.

 

De rookmelders leren herkennen.

In tegenstelling tot de psychotherapeut kreeg ik nu voor het eerst hulp in hoe ik fysiek moest herstellen van een burn-out. Er werd me geleerd om het lichaam te kalmeren met ademhalingsoefeningen. We gingen langzaam conditie opbouwen en hij leerde me de ‘rookmelders’ van het lichaam (zoals spanningshoofdpijn) te herkennen die aangeven dat ik meteen rust moest nemen. Ook kwam het bewaken van grenzen aan bod wat betreft werkhervatting. Justin waarschuwde me al dat de uren opbouw die ik kreeg opgelegd aan de hoge kant waren.

 

De terugval. Terug bij dokter ‘Brandhout’.

Dezelfde maand had ik een afspraak bij de bedrijfsarts. Hij bleef maar hameren op uren opbouw. “Voor de klachten als spanningshoofdpijn kun je wel een pijnstiller nemen”, zei hij. Ik heb deze Dr. ‘Brandhout’ toen uitgelegd dat spanningshoofdpijn een rookmelder is van het lichaam en dat het rust nodig heeft. Een pijnstiller nemen is hetzelfde als de batterij uit een rookmelder halen als hij afgaat. Er komt geen geluid meer uit, maar daardoor is de brand nog niet geblust. Daarop was hij stil. Helaas heb ik het advies van Justin betreft de uren opbouw niet opgevolgd en vanaf maart werkte ik inmiddels elke dag halve dagen. Verdere opbouw ging gewoon echt niet meer. Helaas was in april het roofbouw proces weer te ver gevorderd en op 3 mei knalde ik met de auto tegen een stoeprand voor de Piet Heintunnel. Ik had een terugval.

 

Al mijn vakantiedagen opmaken.

De volgende dag heb ik naar mijn werk gebeld dat ik een maand vakantie wilde opnemen. Daarna meteen met mijn casemanager gebeld en uitgelegd waarom ik geen vertrouwen meer had in deze bedrijfsarts. De casemanager liet mij weten dat de bedrijfsarts het dossier wel wilde afstaan, maar hij loog daarbij dat het niet aan zijn adviezen lag maar dat ik zelf te snel het werk wilde hervatten. Nadat de vakantie dagen op waren heb ik me opnieuw ziek moeten melden.

 

Mijn herstel komt eerst.

Daarna heb ik een ervaren therapeute gevonden die mij nu sinds eind mei begeleid in mijn herstel en daarnaast heb ik af en toe contact met Justin terwijl hij bezig is met zijn studie tot burn-out coach. Het is nu september en ik heb het werk nog niet hervat en ga dit pas doen als ik van mijn therapeute groen licht krijg. Het herstel verloopt traag en gaat met vele ups en downs. Het is nog een lange weg maar ik ga er alles aan doen om niet van mijn herstel af te wijken!

 

Wat heb je geleerd van de afgelopen 16 maanden en wat zou jij met lotgenoten willen delen?

Elke burn-out heeft een eigen verhaal maar de basis is hetzelfde. Een burn-out ontstaat wanneer jij je met wilskracht door vermoeidheid en lijden heen bijt en dit maanden of jaren achter elkaar volhoudt totdat het lichaam er op een dag ineens mee ophoudt.
Uit een burn-out komen is heel moeilijk. Het zijn sterke eigenschappen die er voor hebben gezorgd dat je ziek werd en het zijn dezelfde eigenschappen die het herstel in de weg zitten. Op eigen kracht van een burn-out herstellen is haast een onmogelijke taak. Hulp van een stresscoach was voor mij ook echt noodzakelijk. De volgorde van het herstel is dat je eerst fysiek moet herstellen en daarna kun je pas cognitieve gedragstherapie gaan toepassen.

 

Je eigen verhaal delen in de burn-out blog?

Heb je een eigen burn-out meegemaakt of zit je er nog midden? Dan kun je, net zoals Donny, anderen helpen door je eigen verhaal te delen! Er zijn zo enorm veel mensen die hetzelfde meemaken en denken dat ze de enige zijn. Zonde! Als je wilt helpen door een eigen burn-out blog te schrijven kun je me altijd een berichtje/appje sturen.

 

 

5 gedachten over “Donny, Vast in de zesde versnelling

  1. Herkenning!! Dankjewel voor je verhaal. Het is een beetje mijn verhaal maar dan anders… Het meest frustrerende is dat op het moment iedereen aan je loopt te trekken terwijl ik zo de rust nodig heb… M’n werkgever, de bedrijfsarts (waarvan ik inmiddels ook een andere heb gevraagd, deze is vreselijk) de psycholoog, en een psychosomatisch oefentherapeut. Rust is de eerste vereiste. Ik raak nog meer gestrest van al die druk. Dat levert me nog meer hyperventilatie /paniekaanvallen op. Waarom begrijpt niemand dit?? Volgend mijn psych is mindfulness goed voor me, en de bedrijfsarts zegt hier weer niet in te geloven, word hier zo onrustig van. Ben nu 9 weken thuis. Nogmaals dank voor jouw verhaal. Het is toch enigzins “fijn” te lezen dat ik niet alleen sta. Groetjes Sandra

    1. Fijn dat je er iets aan hebt Sandra! Je hebt ook helemaal gelijk. Er wordt op zo een moment aan alle kanten aan je getrokken wat echt onprettig kan zijn. Maar uiteindelijk kun je zelf het beste aanvoelen wat het beste voor jou werkt. Rustig aan en ik hoop dat jij je snel weer wat beter voelt!

  2. Dit verhaal lijkt eng veel op het mijne, wat fijn om eindelijk eens ergens herkenning te vinden!
    In een notendop: In 2019 kwam ik ook thuis met een burn out, achteraf denk ik vooral overspannen want na een paar maanden rust verliep de opbouw redelijk en begin 2020 was ik op papier weer 8u per dag aanwezig. De belofte die ik mijzelf had gedaan was nu goed op mezelf te gaan letten, ik was aanwezig maar ik was er nog niet. Toen kwam corona en thuiswerken in maart. Wat een ellende voor iemand die energie krijgt van andere mensen om zich heen. Door mijn ziekte was ik ook nog eens in een functie terecht gekomen waar ik geen energie uit haalde, ga dat dan maar eens doen in je eentje thuis! Toen ook de hypotheekmarkt waarin ik werk nog eens over de kop ging en het werk door het dak vloog kreeg ik door al deze factoren in mei 2020 dus ook mijn terugval, al had ik nog zo goed op mezelf gelet.
    Inmiddels een nieuwe bedrijfsarts die vanaf het begin al niet geinteresseerd was in het dossier van mijn jaar daarvoor.. binnen een paar weken kon ik wel weer wat uurtjes werken vond hij en omdat ik dacht dat zolang ik dat rustig aan deed het wel lukte ging ik dat dus doen. Inmiddels was het september en voelde ik me eigenlijk veel slechter dan toen ik mij ziek meldde in mei. Die paar uurtjes per dag lukte alleen door pijnstillers te nemen want ik stond al op met hoofdpijn en was heel de tijd misselijk. Daarnaast kwam er een spierpijn die 24/7 aanwezig is en me veel zorgen baarde. In oktober, november, december.. telkens gaf ik de bedrijfsarts aan dat dit niet goed ging en ik me slechter ging voelen. Deze “brandhout” dokter was erg direct en zei dat ik eigenwijs was en dat hij al 21 jaar ervaring had en ik maar gewoon moest luisteren. Hij weigerde mee te gaan in wat ik zei. Tja ik werk natuurlijk thuis en alles ging telefonisch, hoe kan deze beste man inschatten of ik echt ziek ben?
    Tegen beter weten in ging ik het toch maar proberen en mijn wilskracht en doorzettingsvermogen waren opnieuw weer mijj valkuilen. Toen ik met de kerstdagen alleen nog maar op bed kon liggen en mijn lichaam niet stopte met pijn doen en schreeuwen om rust heb ik dit nog een laatste keer tegen de bedrijfsarts gezegd. Zijn antwoord was dat hij het vervelend vond dat ik het steeds beter dacht te weten en ik moest in januari ‘gewoon’ naar 5×6 uur. Dus 30 uur werken terwijl ik in de uitputtingsfase zat!!
    Na 1 week heb ik me nu dus ook weer volledig ziekgemeld en mezelf beloofd te allen tijde alleen nog maar voor mij te kiezen. Nu komt het volgende, mijn werkgever gaat volledig op het advies van deze (sorry voor mijn woorden) kwakzalver die mijn gezondheid nog nooit serieus heeft genomen. Althans, zo voelt het. Mijn ziekmelding wordt nu dus niet geaccepteerd wat mij enorm veel stress bezorgd.
    Mijn psycholoog heeft inmiddels verklaard aan de bedrijfsarts dat ik echt niet kan werken, morgen spreek ik de beste man weer.. ik hoop maar dat hij mij de rust gaat gunnen nu. Zo niet,.. wordt vervolgd.
    Ik wil graag ergens een blog schrijven over mijn volledige verhaal, omdat dit vaker voorkomt en er weinig aandacht voor is. Ik wil iedereen meegeven altijd te kiezen voor gezondheid, no matter what!

    1. Thanks voor je verhaal Chantal! Je mag mij altijd een mailtje sturen dan krijg ook jij je eigen verhaal! Supergoed dat je met jouw verhaal anderen wilt helpen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *