Keihard op weg naar mijn burn-out
Als je jaren in de vijfde versnelling hebt geleefd, is het wel even zoeken naar de tweede, misschien derde versnelling. Ik reed lekker door op die snelweg en niets of niemand hield me tegen. Keihard op weg naar wat? Wat was mijn doel? Ik moest heel veel van mezelf. Sommige dingen MOETEN nou eenmaal, dacht ik. Je huis netjes, je vrienden tevreden, je kind schoon en gevoed. Echt niks doen, daar had ik geen tijd voor. Tot het ‘niks doen’ ineens het enige was wat ik nog deed. Futloos op de bank liggen en bijkomen van een paar dagen werken. Even een uurtje slapen op de bank overdag. Het weekend chillen en alleen het hoognodige doen. Chillen op de bank, uitrusten voor de nieuwe week weer begon. Me niet realiserende dat het niet perse normaal was wat ik deed.
Chronisch moe
Maar hey! alle ballen moesten in de lucht blijven en iedereen is wel eens moe. Alleen ik bleef moe en werd ook niet meer uitgerust wakker. Je kunt je afvragen wanneer er alarmbellen gaan rinkelen, maar je zit midden in de survival modus. Dus ECHT analyseren wat er gebeurt doe je niet. Het enige wat ik dacht is: als ik niet omval, dan sta ik nog. En zolang ik sta gaat het goed. En door maar weer. Als je dan toch omvalt voelt het als falen.
Midden in de burn-out. Doorzetten is niet het antwoord
De grootste switch die ik in mijn hoofd moest maken is dat dat het juist niet is. Dat het juist goed is om jezelf, de signalen en je lichaam NIET te negeren. Dat doorzetten niet altijd het antwoord is. Het is luisteren naar je ‘gut feeling’, je intuïtie wat je verder helpt. In die fase heb je dat natuurlijk heel ver weggestopt. Het moment dat je aangeeft dat je instort en niet meer verder kan, is het moment dat je dat weer hebt teruggevonden. En daar kan je alleen maar heel, heel blij om zijn.
Men, het is zo fijn om je even ‘normaal’ te voelen… even niet meer midden in de burn-out. Maar je raakt er zo snel weer aan gewend.. en dat kun je beter niet doen. Want je wordt zo weer keihard teruggefloten.
Het vergt een enorme inspanning om niets te doen
Burn-out zijn is niets meer dan overbelaste hersenen hebben, net zoals je overbelaste spieren hebt bij een sportblessure. Het vergt alleen enorme inspanning om jezelf in te houden als je modus altijd doorzetten is geweest. Op dit moment zit ik weer in een impasse, teveel gedaan blijkbaar. Ook al heb ik geen flauw idee wat. Slecht geslapen en een heel pijnlijke schouder. Genoeg ingrediënten voor een mental breakdown. En ja, die heb ik gehad. Zo frustrerend om niet te kunnen doen wat je wil doen. En dan heb ik het over iets simpels als boodschappen doen of een was ophangen. Nu heb ik het stomweg toch allemaal gedaan en het heeft niet echt veel geholpen. Het is elke dag weer zoeken en afwegen wat ik wel en niet kan doen en beoordelen of ik al aan mijn max qua activiteiten zit. Dan is het de afweging of ik er niet misschien toch nog iets bij kan doen.
Het proces van vallen en opstaan
Het is mijn daily struggle en midden in een burn-out heb je al genoeg aan je hoofd (pun intended). Het is een proces van twee stappen naar voren en één terug. Soms zelfs drie stappen en hup, víer stappen terug. Je weet nooit wat er gaat komen als je er midden in zit. Slim omgaan met je energie en je tijd moet je echt leren. Maar precies DAT is iets waar je geen behoefte aan hebt in zo’n periode. Het is een bizarre tijd. Ze zeggen dat je veel kan leren van een burn-out. Je eigen grenzen beter bewaken en je energie doseren. Het zal allemaal achteraf blijken. Het is helaas niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ik leer blijkbaar niet snel van mijn ‘fouten’.
Werken aan mezelf, iemand moet het doen
Ondanks de struggle ben ik elke dag ongelooflijk dankbaar voor dagelijkse dingen die mij overkomen en die ik meemaak in mijn momenteel zo kleine wereldje. Ik kan en wil sowieso tien momenten en mooie herinneringen opnoemen voordat ik ga slapen. Het helpt mij alles in perspectief te blijven zien. Wat mij nu overkomt is geen ramp. Ik blijf aan mezelf werken en het is een pittige klus, maar iemand moet het doen. Nee, niemand gaat dit voor mij doen, dat is precies waar het om gaat. Ik leer, val, sta op, raak gefrustreerd, val weer, sta weer op. On repeat, net zo lang tot het lukt om te blijven staan.
Wil je meer lezen over Cornelie?
Respect voor deze dame! Het is niet makkelijk om je verhaal te delen met de wereld. Maar dat maakt het juist zo mooi als mensen hun verhaal wel durven te delen. Je kunt hier meer vinden van Cornelie. En mocht je nu zelf een verhaal willen delen, stuur mij dan een pb! Samen maken we de wereld een beetje beter.
Nog een burn-out blog lezen? Lees hier lekker verder!