Eline, veel te vroeg volwassen

Eline haar persoonlijke burn-out blog

Hieronder lees je het echte en kwetsbare burn-out verhaal van Eline. Een sterke en dappere jongedame die veel te vroeg in haar leven volwassen moest worden. Het is ongelofelijk knap hoe levendig en open ze schrijft over haar burn-out. Ik ben dan ook enorm trots op haar dat ze dit met de wereld durft te delen! Het is heel inspirerend, dus ga maar snel lezen!

 

Een kijkje achter de schermen bij een burn-out

Hoi allemaal! Ik ben Eline, 23 jaar jong en inmiddels één jaar burn-out. Ik vind het super belangrijk dat burn-out sneller herkend wordt zodat het misschien zelfs voorkomen kan worden. Daarom wil ik graag met jullie mijn verhaal delen. Een beetje spannend, dat is het wel. Maar wat zou het fijn zijn als ik hier iemand mee zou kunnen helpen! Al is het maar één persoon, dan ben ik al blij. Mijn burn-out is niet volledig werk gerelateerd, misschien dat juist dat mij ook wel inspireert om mijn verhaal te delen. Vaak staan we hier niet bij stil. In ieder geval, IK stond er niet bij stil…

 

Een onprettige thuissituatie

Voordat ik officieel burn-out raakte is er een lange periode van extreme vermoeidheid aan vooraf gegaan. Zeker 5 jaar. Achteraf gezien had ik veel eerder aan de bel moeten trekken. Mijn privésituatie was op zijn zachtst gezegd niet oké. Toen ik 11 was woonde ik in huis met een alcoholverslaafde stiefvader waar ik als hoog-gevoelig kind niet mee om kon gaan. Mijn stiefvader lag dagenlang op de bank, dronken. Overal bierflesjes, de geur van alcohol in huis. Ik voelde me zo gevangen in mijn eigen huis. Wanneer ik bijvoorbeeld niet met mijn benen over elkaar op de bank zat, schreeuwde hij dat ik een jongen was, dat ik niks waard was en dat ik me moest gedragen.

 

Ik had alles over voor mijn gezin

Mijn stiefvader had soms woede aanvallen. En wanneer ik merkte dat mijn moeder bang voor hem was nam ik het voor haar op. Regelmatig stond ik letterlijk tussen mijn moeder en stiefvader in. Ik begon dan te schreeuwen dat hij weg moest gaan of lief voor ons moest zijn. Ik weet nog goed dat ik een keer zo kwaad was dat ik hem heb geduwd. Met mijn 40 kg duwde ik een man van 130 kg. Ik had alles over voor ‘mijn’ gezin. Mijn moeder begreep mijn gedrag niet, waarom was ik steeds de aanstichter van ‘het geschreeuw’? Mijn stiefvader heeft mij regelmatig geslagen en gezegd dat ik maar voor de trein moest springen. Als kind begon ik dit zelfs te geloven. Ik kreeg steeds vaker huilbuien en woede-uitbarstingen. Het enige wat ik wilde was een rustige en veilige thuissituatie. Ook voor mijn moeder. Ik voelde me verantwoordelijk voor haar.

 

Veel te jong volwassen

Wanneer mijn moeder aan het werk was en ik thuiskwam van school nam ik de zorg van mijn jongste zusje over. Regelmatig vond ik haar nog in bed met vieze luiers, terwijl mijn stiefvader dronken op de bank lag. Als ik dit mijn moeder vertelde geloofde ze dit vaak niet. Voor mij was het niet mogelijk om naar kinderfeestjes te gaan of even bij een vriendinnetje te eten omdat ik wist dat ik voor mijn jongste zusje moest zorgen. Ik verschoonde luiers, gaf haar voeding, legde haar in bed en ging zelfs s’nachts mijn bed uit als ze niet kon slapen. Ze noemde mij zelfs ‘mama’! Wanneer mijn stiefvader in haar buurt was huilde ze voornamelijk. Mijn moeder zag er de ernst niet van in. Als ik buiten speelde in de straat met wat vriendinnetjes werd ik regelmatig geroepen door mijn stiefvader. Dan moest bijvoorbeeld haar luier verschoond worden.

Een paar jaar later zag ook mijn moeder hoe serieus de situatie was en besloot ze mijn stiefvader voor de keuze te zetten: stoppen met drinken of wegwezen.

 

Ik snap het niet… Waarom ben ik steeds zo kwaad?

Hij besloot te stoppen met drinken, hij nam weer zorg over voor mijn zusje en langzamerhand verbeterde de situatie thuis. Hij had wel nog altijd woede uitbarstingen en ik was dan het gebeten schaap. Ik was immers de enige in huis die niet bang voor hem was. Althans, dat dacht ik. Nu weet ik dat ik een ontzettend groot verantwoordelijkheidsgevoel heb en als klein meisje nam ik het op voor mijn moeder. Ze was zelf geen prater en we begrepen elkaar niet. Ik begreep mezelf niet eens. Waarom was ik steeds zo kwaad? Waarom moest mijn stiefvader mij steeds hebben? Rond mijn 17^e werd de situatie steeds slechter.

 

“Je kunt maar beter dood zijn”.

Mijn stiefvader en ik konden elkaar niet luchten of zien. Vriendinnen aan wie ik mijn situatie vertelde schrokken ervan. ‘Eline dit is echt niet normaal’! Langzaam daalde bij mij het besef wat hij ons allemaal aandeed. Ik was zo boos op hem. Hij hoefde maar iets te zeggen en ik kon al boos mijn kamer in stampen waarop hij mij vaak achterna kwam en mij soms ook sloeg. Dan dreef hij me in een hoekje en zei hij dat ik alles kapot maakte en maar beter dood kon zijn. Op mijn 18^e ben ik weggelopen. Ik pakte een tas en met de vriend die ik inmiddels had maakte we een plan om weg te lopen.

Mijn moeder zei: “Als je wegloopt ben je nooit meer welkom”! Maar ik was zo ontzettend bang en in paniek voor mijn stiefvader dat ik toch vertrok. Ik weet nog goed dat ik net mijn rijbewijs had en trillend in de auto zat. Alleen mijn vriend wist waar ik was. Ik was totaal overstuur. Maar ergens diep in mijn hart wist ik dat dit de beste keus was die ik ooit kon maken.

 

Op zoek naar mijn plekje

Een tijdje verbleef ik bij mijn schoonouders. Helaas woonde zij een uur van mijn school af, en ik moest toch naar school. Mijn moeder belde me op een ochtend op en zei dat ik direct naar huis moest komen. Thuis stonden veel van mijn kleren en spullen al buiten. Ik was niet meer welkom. Zelfs mijn huissleutel moest ik inleveren. Ik ben in paniek naar mijn opa en oma gegaan en kon hier een tijdje blijven. Ook zij zagen niet in dat het niet allemaal mijn schuld was en wilde me zo snel mogelijk op kamers hebben.

Mijn moeder besloot dat ik in gesprek moest gaan om begeleid te gaan wonen. De man met wie ik toen een gesprek had vond mij niet ‘gek’ en vertelde mij dat begeleid wonen niet nodig was. Inmiddels had mijn zusje het verhaal verteld aan mijn vader. Ik had mijn vader zo’n 3 jaar niet gezien of gesproken maar door mijn zusje raakten we samen weer in contact. Uiteindelijk heb ik besloten om met hem af te spreken. Hij vertelde mij dat ik bij hem mocht gaan wonen. Ik had dus eindelijk een plekje! Hier kon ik even tot rust komen en aan mezelf gaan denken.

 

Bezig blijven om maar niet te hoeven voelen

Voor mijn stiefmoeder kwam het allemaal nogal onverwachts, ook zij had privé wat problemen en vond het lastig om ineens met 3 personen in huis te wonen. Het contact met haar verliep niet altijd soepel en we hadden wel eens ruzie. Ik voelde me niet altijd welkom in huis. De jaren die volgde stortte ik mij volledig op school en werk om maar niet te hoeven denken aan wat er gebeurd was. Gelukkig heb ik een hele lieve vriend die mij ontzettend goed heeft geholpen! Ook mijn schoonfamilie verdient een dikke pluim! Op mijn 21^e gingen mijn vriend en ik samenwonen. Op dat moment werkte ik als manager van een pizzaketen zo’n 50 uur per week.

 

Het is mijn missie om de keten te verbreken

Over mijn verleden neem ik niemand iets kwalijk. Het had een reden dat mijn moeder, stiefvader en stiefmoeder reageerde zoals ze reageerden. Ik vind het mijn missie om de ‘keten’ te verbreken. Mocht ik ooit zelf kinderen hebben dan zal ik ze heel anders behandelen. Dat mijn stiefvader zo deed kwam door zijn verleden. Ik keur het niet goed, maar heb er wel begrip voor. Ik vind wel dat zowel mijn moeder als mijn stiefvader hun eigen verantwoordelijkheid hadden moeten nemen. Als moeder moet je eigenlijk voor je kind kiezen. Dat vind ik tenminste. Achteraf heeft ze dit misschien wel gedaan door mij niet terug te stoppen in het huis met mijn stiefvader.

 

Het gaat gewoon niet meer!

Augustus 2017 ging het niet meer. Ik zag steeds wazig en viel steeds half weg. Het was alsof ik in een soort van ‘bubbel’ leefde. Op mijn benen staan was al moeilijk, ik viel extreem af tot ik nog maar 45kg woog, kon me niet meer concentreren en had haaruitval. Ik weet nog goed dat ik aan het werk was en de letters niet meer kon lezen. Ik dacht zelf dat ik gewoon naar de opticien moest voor een nieuwe bril. Mijn haaruitval vond ik vreselijk! Overal in huis vond ik plukken haar en ik bleef maar stofzuigen. Ik heb een keer huilend naar mijn borstel gekeken. “Waarom gebeurt dit allemaal”? Dacht ik toen.

Zelf dacht ik even een paar weken rust te nemen en daarna weer aan de slag te gaan. Na een vakantie van 3 weken pakte ik de draad weer op, echter kreeg ik nog meer vage klachten, huilbuien en was totaal mezelf niet meer. Ik besloot naar een NLP coach te gaan. Helaas zag ook zij de ernst niet in en ik verloor mezelf steeds meer.

 

Huilend langs de vluchtstrook

September 2017. Ik was onderweg naar mijn NLP coach en terwijl er een file ontstond vergat ik te remmen. Bam! Een ongeluk… Daar zat ik dan, op de vluchtstrook huilend naar mijn auto te kijken waar ik zo onwijs trots op was. Ik belde mijn baas op dat ik niet kon werken, waarop hij reageerde met “doe rustig aan je neem je rust”.  Achteraf gezien is hij zelfs nog degene geweest die de ‘stekker’ eruit trok.

 

Ik dacht dat mijn leven voorbij was

Waardeloos voelde ik me. Ik had toch alles? Een goede en leuke baan, een vriend, een huis. Ik heb al zoveel doorstaan, ik kan echt niet instorten hoor! Aan de andere kant vond ik het ook wel prima, mijn gevoel was toch zo goed als verdwenen. Op dat moment dacht ik dat ik doodging. Zo slecht voelde ik me, alle frustratie, woede en verdriet van de afgelopen jaren kwam er tegelijk uit. De eerste 2/3 weken heb ik alleen maar gehuild. Ik dacht dat mijn leven voorbij was.

 

Als het zo moet, dan hoeft het voor mij niet meer

Ik weet nog goed dat ik naar de huisarts ging die mij met een paar weken rust naar huis stuurde. Volgens de praktijkondersteuner had ik mijn burn-out al gehad en was ik nu overspannen. Vanaf dat moment was ik boos. Boos op de maatschappij, op de artsen die niet wisten wat er aan de hand was en boos op mezelf. Want als er niks was, waarom voelde ik me dan zo? Achteraf bleek ik ook een B12 tekort te hebben.

Ik weet nog goed dat ik naar mijn auto wilde lopen. Maar toen ik de parkeerplaats niet haalde ben ik wederom in huilen uitgebarsten. Als het zo moet dan hoefde het van mij niet meer! Dan was ik liever dood. Dan had mijn stiefvader zijn zin. Misschien was dat het beste… Ik wilde sterk blijven. Juist om hem te laten zien dat ik WEL iets van mijn leven maak en dat hij mij nooit klein zal krijgen. Maar nu kreeg hij me toch klein, en dat vond ik verschrikkelijk. Ik wilde sterk zijn. Inmiddels weet ik dat het juist sterk is om je kwetsbaarheid te tonen. Toen wist ik dat nog niet. Vanaf het moment dat ik besefte dat het zo niet langer ging ben ik gaan vechten voor herstel. Ik heb een orthomoleculaire diëtiste opgezocht en heb mij in overleg met mijn baas aangemeld bij een burn-out kliniek.

Een nieuwe start

Inmiddels loop ik zo’n 10 maanden bij deze kliniek, ben ik 3 weken intern geweest en is heel mijn verleden ‘gewist’. Momenteel werk ik zo’n 18 uur per week en is mijn mindset volledig aan het omschakelen. Ik leef veel meer in het ‘nu’, volg yogalessen en doe aan meditatie. Ik heb lieve vrienden om me heen die me ondersteunen en zo nu en dan spreek ik mijn moeder. Helaas heb ik toen ik 15 was een eetstoornis gekregen, puur om maar niet te hoeven voelen. Dat was mijn manier van omgaan met de situatie. Toen ik 18 was ben ik uit mezelf weer gaan eten. Gewoon gaan eten, zonder enige hulp. Mijn eetstoornis is nu voor 95% verdwenen en ik werk keihard met mijn diëtiste en coach om ook die laatste 5% weg te krijgen. 

 

Het is goed zo

Wat ik heb meegemaakt zie ik als een gift. Ik hoop ooit zelf mensen te kunnen helpen die een burn-out hebben of met zichzelf aan de slag willen. Ik ben blij dat het contact met mijn vader hersteld is! Zelfs mijn stiefvader zie ik heel af en toe. Dit blijft erg lastig, maar we doen normaal tegen elkaar. We hebben er nooit meer over gepraat en dat hoeft ook niet. Ik respecteer hem en ben niet meer boos. Hij is goed voor zijn dochter en mijn moeder, en dat is fijn om te zien. Het is goed zo.

 

Opnieuw leren voelen

Ik ben weer gaan leren voelen, als kind is mij dit al afgeleerd wat het extra lastig maakt. Maar wat kan ik nu genieten van een wandeling en het zonnetje op mijn huid… Het is zo mooi om je partner in je hart toe te laten, of die ene vriendin een knuffel te kunnen geven vanuit je hart. Ik weet nog goed wat mijn eerste opdracht was na de eerste week intern. ‘’Eline, jij gaat naar je verzorgpony en je gaat leren voelen.’’

 

De dingen die mij helpen

Yogalessen, meditatie, en gezonde voeding helpen mij heel erg. De yoga mat is de plek waar ik even één kan zijn met mijn lichaam en geest. Tevens heb ik vrienden om mij heen die mij accepteren zoals ik ben en praat ik met iemand als ik ergens mee zit. Ook kan ik altijd terecht bij mijn diëtiste en coach. Mijn werkgever is erg ruimdenkend en helpt mij waar nodig. Ik leef veel meer vanuit ‘willen’ en veel minder vanuit ‘moeten’. Ik heb een instagram-account waar ik blogs schrijf en mijn voeding deel, dit helpt mij om te leren genieten van het eten, en mijn gevoel te uiten. Kijk gerust eens op Inspired_by_Eline.

 

Wat wil je anderen meegeven die hetzelfde meemaken?

Allereerst, zoek hulp! Wees niet bang om hulp in te schakelen, neem desnoods iemand die je goed kent en vertrouwd mee naar de huisarts. Vertel je vrienden en familie wat er met je aan de hand is. Hoe meer jij verteld hoe makkelijker het voor de mensen om je heen is om jou te begrijpen. Mijn vriend is bijvoorbeeld mee geweest naar coaching-sessies. Een burn-out heb je niet alleen, je omgeving wilt je helpen en dat is zwaar. Praten is ECHT de sleutel, heel veel praten. Wat wil je? Waar heb je behoefte aan? Wat verwacht je van de ander? Maar zeg ook wat je vervelend vindt. Mij hielp het heel erg door het op te schrijven en voor te lezen aan bijvoorbeeld mijn coach, mijn partner of mijn werkgever.

Zoek een coach waarbij jij je goed voelt. Iemand die door je heen prikt en jou verder helpt. Ga gezond eten, maak een wandeling en doe waar jij behoefte aan hebt. Ik voelde me soms schuldig als ik mijn werk af moest zeggen maar wel naar mijn verzorgpony ging. Ik weet dat dat mij op dat moment een stapje verder helpt en dat is waar het om gaat. Rust uit, schrijf je gevoelens op, ga leven vanuit je hart. Dat is wat ik ook leer, en ik gun jou dat ook! Misschien denk je nu, ik kan dat allemaal niet en dat is veel te veel en veel te zwaar. Ik dacht dat ook! En ook ik heb nog een lange weg te gaan, maar het is jouw leven en het is aan jou om daar iets van te maken!

‘’your’re gonna be happy,’’ said life. ‘’But first i’ll make you strong.’’

 

Ook zo een prachtig verhaal als Eline schrijven?

Stuur me een berichtje, pm of appje. Dan kun jij met jouw verhaal anderen mensen helpen! Samen maken we de wereld een beetje beter!