Eva, meegesleurd door de zee

Vaak vergelijk ik mijn burn-out met de zee. Ik loop op het strand en sta met mijn voeten in de branding. Alles lijkt prima, totdat een gigantische golf me opeens meesleurt. Mijn lichaam wordt van de ene plaats naar de andere geschud. Ik begrijp niet wat gebeurt, ben mijn oriëntatiepunten kwijt en voel me machteloos. Normaal had ik altijd alles onder controle, maar nu opeens niet meer.

Voor de grote golf

Vóór mijn burn-out werkte ik in een farmaceutisch bedrijf als een interne communicatiemanager. Ik heb altijd hard gewerkt en voelde me ook gelukkig op mijn werk. Bij elke opdracht streefde ik naar perfectie en beetje bij beetje kreeg ik de grootste projecten in het team toegewezen. Mijn management was lovend over me en ik hield van de erkenning. Mijn baan was één van de belangrijkste dingen in mijn leven. Ik had toen nog geen partner dus al mijn energie ging naar het werk. Ik werkte buiten kantooruren en zorgde ervoor dat ik altijd beschikbaar was.

Problemen bij promotie

Het begon mis te gaan toen ik werd gepromoveerd tot senior manager. Ik kreeg een nieuw project toegewezen terwijl ik nog steeds verantwoordelijk was voor een project uit mijn vorige functie. De werkdruk zou hoog worden, maar ik wilde mijn management laten zien dat ik het aan kon en dat ik mijn promotie verdiende. Naarmate de maanden verstreken, nam het stressniveau steeds meer toe. Zelfs toen ik op vakantie was kon ik alleen maar aan werk denken en reageerde ik op e-mails.

Niet kunnen stoppen met huilen

Mijn slaap verslechterde en ik werd vaak ziek. Ik begon als een berg tegen het werk op te zien. Voor mijn gevoel maakten bepaalde mensen op werk me echt ziek en ik wilde er eigenlijk niet mee om gaan. Die periode duurde een paar maanden. Toen besefte ik dat er iets mis was. Op een zaterdag werd ik wakker en ik kon niet stoppen met huilen. Ik voelde me angstig en ik had het gevoel dat ik geen controle meer had over mijn werk en leven.

“Na een paar dagen rust ben ik weer de oude”

Ik nam een ​​paar dagen vrij om te denken dat het alles beter zou maken. Helaas deed het dat niet. Twee weken na die zaterdag gebeurde hetzelfde, alleen dit keer op het werk. Een collega van mij vroeg me om een ​​e-mail te sturen en ik kon het niet. Ik kon het gewoon niet. Mijn hoofd was verzadigd. Ik kon geen informatie meer verwerken. Ik begon te huilen en ik ging meteen naar huis. Mijn collega adviseerde me om naar de dokter te gaan, maar dat wilde ik eerst niet. Ik kan onmogelijk stoppen met werken! Ik moest nog zo veel dingen doen! Maar uiteindelijk zag ik een arts die mijn burn-out vaststelde. Ik kreeg een maand vrij. En daarna nog een, en daarna nog een… Ik begreep er niets van. Wat gebeurde er allemaal? Voornamelijk voelde ik me schuldig dat ik niet op het werk was.

Koste wat het kost

Waarom ik en niet de anderen? Op het werk was iedereen gestrest en iedereen stond onder hoge druk. Ik begreep niet waarom het juist mij overkwam en niet de rest? Een van de dingen die ik heb geleerd is dat ik dat punt bereikte vanwege de manier WAAROP ik werk benaderde. Hoewel ik veel werk had, stak ik mijn hand niet op, gaf ik mijn grenzen niet aan en kon ik geen nee zeggen. Ik wilde mijn manager tevreden stellen en bewijzen dat ik in staat was om al het werk zelf te doen. Tegen elke prijs. Koste wat het kost. Werk was mijn prioriteit. Ikzelf was geen prioriteit meer.

Schuldgevoel

In het begin van mijn ziekteverlof wilde ik zo snel mogelijk beter worden om weer aan het werk te gaan. Ik voelde me enorm schuldig. Dus organiseerde ik, alsof ik aan het werk was, een actieplan: twee keer per week therapie- zo kon ik sneller genezen! Het werkt alleen niet zo… Ik voelde me zo ontzettend schuldig. Schuldgevoel is iets wat ik veel heb ervaren. Vooral tijdens de eerste maanden van ziekteverlof. Ik voelde me zo schuldig dat ik niet op het werk was, dat ik buiten ‘het systeem’ was. “Wat zouden andere mensen wel niet van me denken?”, dacht ik vaak.

Wat anderen van me denken

Een van de dingen waar ik het moeilijkst mee om kon gaan, waren de meningen van anderen. Het is heel moeilijk voor mensen om te begrijpen wat een burn-out is als ze het niet zelf hebben meegemaakt. Voordat ik zelf opbrandde dacht ik hetzelfde. “Mensen die zo lang ziek zijn kunnen stress niet aan en zijn zwak”, dacht ik. Dus ik begreep maar al te goed dat de meeste mensen om me heen hetzelfde over mijn dachten. Maar dat neemt niet weg dat ik het erg lastig vond om me niets van de meningen van anderen aan te trekken.

“Just because my path is different doesn’t mean I am lost”, – Gerard Ebrams

Nog steeds aan het herstellen

Het is een jaar geleden sinds mijn burn-out en ik voel me veel beter. Het is echter een lang proces geweest en ik ben nog steeds aan het herstellen. Wat mij toen hielp, was een professional die me hielp begrijpen wat er was gebeurde en waarom. Ik werkte veel aan mijn assertiviteit, het leren nee zeggen en werkte aan mijn schuldgevoel. Ik heb ook geleerd los te laten. De afgelopen maanden ben ik meer over mezelf te weten gekomen dan de rest van mijn leven bij elkaar. Ik zie deze ‘pauze’ als een mogelijkheid om te resetten. Dit was een signaal van mijn lichaam dat het niet goed ging. Het heeft me in staat gesteld om mijn prioriteiten, mijn waarden en mijn doelstellingen in het leven te heroverwegen.

Wat zou je anderen willen meegeven?

Zoek hulp van professionals, laat los, wees geduldig en heb vertrouwen in de toekomst. Een van de dingen die me heeft geholpen bij mijn herstel is om dingen te doen waar ik echt van geniet. Tijdens die laatste maanden op het werk genoot ik niet meer van mijn vrije tijd. Ik heb geleerd de tijd weer te waarderen met familie en vrienden. Ook geniet ik van yoga- en zumbalessen. Maar ook de tijd alleen, thuis ‘niets doen’. En luister naar je lichaam! Genezing kost tijd, haast je niet om terug te gaan naar werk totdat je lichaam dat toestaat.

“Babysteps still move you forward”, – Unknown

Meer weten over Eva?

Eva is een ongelofelijke sterke dame en het is bewonderenswaardig dat ze haar open en eerlijke verhaal met de wereld durft te delen in de hoop dat anderen hier iets aan hebben. Wil je meer van haar weten? Bekijk dan zeker even haar insta! Wil jij de wereld ook wat echter en mooier maken met jouw verhaal? Stuur me dan een bericht!

Leuk weetje: Eva spreekt Frans, ze schreef haar verhaal speciaal voor 25burnout in het Engels en ik heb het vertaald naar het Nederlands.