De aanleiding
Toen ik 23 was, rondde ik mijn bachelor af en het voelde alsof het tijd was voor mij om de wereld te veroveren! Ik was een plattelandsjongen op zoek naar een doel en uitdaging, dus ik wist dat ik al snel mijn kleine dorpje voor de grote stad zou verruilen! Uiteindelijk kreeg ik mijn eerste echte ‘carrièrebaan’ als Finance Specialist in de bankwereld van Amsterdam en ik wilde iedereen laten zien hoe slim en sterk ik was. Dus verhuisde ik naar Amsterdam, waar mijn vriendin op dat moment woonde, en ik was helemaal opgewonden om aan de slag te gaan. Ik wist dat het bedrijf veel van me verwachtte. 40 uur per week werken, opgeleid worden buiten werktijden en vaak overwerken. Ik begon met drie andere trainees en er gingen geruchten dat de beste 2 van de 4 bij het bedrijf konden blijven. Ik was absoluut vastbesloten dat ik een van die twee zou worden en begon keihard te werken. Naast de eisen van het werk had ik ook wat eisen voor mezelf. Qua sport wilde ik dagelijks trainen om zo uiteindelijk een mooi lichaam te hebben, op sociaal vlak wilde ik mijn vrienden en familie elk weekend zien en ook genoeg tijd doorbrengen met mijn vriendin. Ik wil het gewoon allemaal! Ik wilde elke vrije minuut van de dag nuttig besteden. Slapen doe ik wel als ik dood ben. Je kunt je voorstellen dat het niet lang duurde voordat de eerste scheuren in de fundering zichtbaar werden.
De eerste scheuren
Vier maanden later ging het vrij goed, dacht ik tenminste. Ik had als enige van de vier trainees alle opleidingen gehaald, het sporten ging lekker en ik besteedde mijn tijd ‘lekker nuttig’. Toen zat ik op een dag naast mijn manager en collega. Ik zat gefocust te kijken naar het computerscherm terwijl mijn manager ons iets nieuws aan het uitleggen was. Op een gegeven moment kon ik me moeilijk concentreren op het scherm. Het was alsof ik plotseling een bril nodig had! Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, maar mijn zicht bleef wazig. Op dat moment vroeg ik me af wat er verdomme aan de hand was! Ik voelde opeens mijn hart harder bonzen dan normaal in mijn borst. Vanaf dat moment ging het vrij snel. Ik begon te zweten, mijn ademhaling werd vlakker en ik voelde een akelig paniekerig gevoel diep in me. Ik keek naar mijn collega, Rogier, die naar me staarde alsof ik een geest was. Op dit moment dacht ik dat ik een hartaanval had. Maar trots als ik was wilde ik niet dat mensen dit zouden zien. Dus ging ik met mijn collega naar buiten om even een luchtje te scheppen. Een uur lang was ik verbijsterd en in de war. Wat gebeurde er toch met me? Ik kon het op dat moment maar niet begrijpen. Achteraf gezien weet ik dat wat ik toen meemaakte mijn eerste paniekaanval was. Vanwege de hoge doses stresshormonen die constant in mijn lichaam aanwezig waren raakte ik blijkbaar compleet uitgeput. Uiteindelijk belde ik de ambulance. Iets wat ik nog nooit in mijn hele leven had gedaan, maar zo serieus voelde het voor mij. Ik dacht echt dat het het einde van mijn leven was. Na 15 eeuwigdurende minuten kwam de ambulance aan en ik verwachtte dat ze me slecht nieuws gingen geven. Dus ik keek nieuwsgierig naar de medische staf terwijl ze me onderzochten. “Je bent helemaal in orde”, zei de paramedicus. Ik snapte er werkelijk niks van. Ik voelde me zo rot en kapot van binnen en toch toonden alle tests aan dat ik in orde was. Zijn advies aan mij was dat ik het wat rustiger aan moest doen, niet zo hard moest werken. Ik was volledig verrast door de uitkomst. Het was de eerste keer dat ik mijn grens bereikt had. Ik zag mezelf altijd als de sterkste persoon die ik kende, dat niets me kon stoppen. Dus ik accepteerde de realiteit niet en volgde het advies om minder te werken niet op. Ik bleef maar doorwerken en wist niet hoe ik moest stoppen. Je kunt je voorstellen dat het niet goed voor me is afgelopen en dat klopt! het volgende anderhalf jaar voelde als overleven. Mijn vreugde in het leven was compleet verdwenen, ik kon niet slapen, ook al was ik uitgeput. Lichamelijk had ik allerlei klachten, terwijl alle artsen die ik bezocht zeiden dat ik lichamelijk in orde was. Bovendien kwam mijn relatie met mijn vriendin tot een einde in deze periode. Ik voelde me kapot vanbinnen.
Volledig tot stiltand
Op 8 december 2016, op 25 jarige leeftijd, kwam mijn lichaam volledig tot stilstand. Ik begon die dag met geen energie, maar op de een of andere manier had ik een manier gevonden om mezelf naar mijn werk te slepen. Toen ik op mijn werk aankwam, kon ik niet eens naar mijn computerscherm kijken. Ik meldde me ziek en ging terug naar huis. Helemaal uitgeput kwam ik thuis en ik plofte dood neer op mijn bed met mijn winterjas nog aan. Slechts een uur later werd ik wakker. Ik probeerde uit bed te komen, maar mijn lichaam kon niet bewegen. Ik lag gewoon op het bed en kon niets doen. Op dat moment zei mijn lichaam ‘NEE’ en begon ik 5 uur lang te janken als een klein kind. Ik was volledig opgebrand! Ik had een hele lijst van pijntjes.
- Problemen met eten
- Last van paniekaanvallen
- Opgejaagd gevoel in mijn lichaam
- Kon niet slapen terwijl ik oververmoeid was
- Geen filter meer voor alle prikkels
- Het zicht was wazig
- Duizeligheid
- Kon me niet meer concentreren (zelfs niet op een simpele film)
- Had de griep 24/7
- Een jeukende hoofdpijn
- Kon geen lange zinnen meer spreken
De nasleep
Daarna begon de lange tijd van ziek zijn. Het gevoel van falen is dan enorm sterk. Want mijn identiteit was nauwverbonden met mijn werk. Ik ben wat ik doe en hoe goed ik dat doe. En nu ik niet meer kon werken was ik niks meer waard. Het kostte me minstens 1 jaar om mijn balans te herstellen. Ik ontdekte dat een baan in bancaire sector niet bij mij past. Ik ben te veel een ‘mensenmens’ om in zo’n bedrijfsomgeving te werken. Dus tijdens mijn herstelperiode begon ik stress, emoties en drukte te bestuderen in de moderne samenleving. In de tussentijd ben ik begonnen met het adviseren en coachen van andere mensen die last hadden van burn-out symptomen en ben ik een paar keer op live tv geweest om over het onderwerp te praten. Ik heb eindelijk iets gevonden dat bij me past. Ik heb veel geleden om het te vinden. Maar uiteindelijk ben ik er dankbaar voor. Wat mij tijdens deze periode heeft geholpen, was kwetsbaarheid. Ik merkte op dat als ik openlijk over mijn verhaal sprak, mensen me altijd een stukje van zichzelf aan mij terug gaven. Dat creëerde een sterk gevoel van verbondenheid. Gedurende meer dan 2 jaar tijdens mijn burn-out voelde ik me alsof ik de enige was die dit doormaakte, maar helaas is het tegenovergestelde waar. Tegenwoordig ervaart iedereen stress op een bepaald niveau en ik heb er mijn missie van gemaakt om iedereen met burn- out klachten te helpen!
Heb jij zelf een stressverhaal wat je wil delen? Stuur me een berichtje! Jouw verhaal kan echt veel mensen helpen!