Mijn persoonlijke burn-out verhaal
Vandaag is het precies 2 jaar geleden dat ik ‘de man met de hamer’ tegen het lijf liep. Ik was jong en burn-out. Tot aan de grond afgebrand en tot niets meer toe in staat. Maar nu, 2 jaar later, durf ik eindelijk te zeggen dat ik volledig hersteld ben! In die 2 jaar heb ik natuurlijk heel wat meegemaakt! En dit lijkt me het perfecte moment om mijn verhaal te delen. Er zitten wat heftige momenten tussen, maar ik deel deze zodat dat lotgenoten hier kracht uit kunnen halen. Ga maar lekker lezen dus!
Een nieuw avontuur
Ik kom uit een rustig dorpje uit Zuid Limburg wat meer koeien en schapen telt dan inwoners. Een boeren dorpje waar de mannen tijdens het bier drinken praten over hoe dronken ze waren tijdens het vorige feest. Ik had een grote familie, zat bij een voetbalclub, had altijd wel een vriendin en een paar vrienden om de tijd mee te verdoen. Lijkt allemaal heel leuk. Maar toen ik klaar was met mijn studie kon ik niet wachten om naar de Randstad vertrekken. Waarom? In die tijd had ik niet echt een idee. Ik deed niet aan zelfreflectie en vond emoties maar onzinnig. Dus ik besteedde daar zo min mogelijk aandacht aan.
“A person who longs to leave the place where he lives is an unhappy person.” – Milan Kundera, The unbearable lightness of being.
De banen liggen niet voor het oprapen
Het solliciteren ging maar moeizaam. Ik merkte dat de concurrentie echt moordend was. En als Limburger de hele tijd op en neer reizen voor een sollicitatie was ook niet bepaald een pretje. Daarnaast vond mijn familie het maar niks dat ik zo ver weg ging voor werk. “Wat moet je daar toch, blijf gewoon lekker hier”, zeiden ze dan. Maar ik wilde per se in het noorden van het land werken. Uiteindelijk werd mijn doorzetten beloond! Na 7 maanden kreeg ik een ‘Traineeship in Finance’ aangeboden en kon ik beginnen met verhuizen. Maar zoals iedereen die in onze hoofdstad woont weet is het niet zo makkelijk is om een woning in Amsterdam te krijgen. Dus ik eindigde bij mijn toenmalige vriendin op haar kamer in Amsterdam. Een nieuwe omgeving, een nieuwe full-time baan, voor het eerst samenwonen in een kleine ruimte, wat kan er nu misgaan?
Elke minuut van de dag nuttig besteden
Het was tijd om te shinen! Nu had ik eindelijk een ‘grote mensen baan’ in de grote stad en dit moest gewoon slagen! Ik begon samen met 3 andere trainees en het woord in de wandelgangen was dat de beste 2 van de 4 mochten blijven. Het was hard werken en veel studeren naast het werk, maar ik was ‘gebrand’ om dit te laten slagen. Ik ging er dus vol in. Mijn werk bestond voornamelijk uit het controleren van hypotheekdossiers. De meeste collega’s zorgden dat er elke week 5 hypotheekdossiers bij de notaris kwamen. Dan had je nog de meest ervaren collega’s wat goed waren voor 7 dossiers per week. En na 2 maanden zat ik al op een gemiddelde van 15 dossiers per week. “Dit gaat best lekker”, dacht ik toen bij mezelf.
Nog wat eisen voor mezelf
Het grappige is dat ik na 2 maanden al mezelf betrapte op de volgende gedachte: “Wat is dit een verschrikkelijke baan. Dit mag niet het ‘echte werkleven’ zijn, want dan ga ik een heel saai leven leiden”. Deze gedachte onderdrukte ik natuurlijk meteen, want dit was mijn eerste echte baan en dit MOEST slagen. Omdat ik mijn werk zo saai vond moest ik van mezelf in mijn vrije tijd leuke dingen doen. Maar als ik dan moe thuis kwam van werk had ik hier niet echt de energie voor. Uiteindelijk dwong ik mezelf er toch toe en ging ik vaak gamen, sporten of drinken met mijn vriendin of collega’s. Alles NET wat te intensief waardoor ik de dag erna NET wat meer vermoeid opstond dan de dag ervoor. Ik wilde gewoon elke minuut die ik had nuttig besteden.
“Hoe sneller je leeft, hoe sneller je jezelf kwijtraakt.” – De jeugd van tegenwoordig, Dromen van karton.
De eerste scheuren in de fundering
Het duurde niet lang voordat mijn eerste burn-out symptomen tevoorschijn kwamen. Al na 4 maanden had ik last van een enorm ‘kort lontje’. Mijn toenmalige vriendin was een prachtige en slimme jonge vrouw. Maar ondanks dat was ze heel onzeker. Onze discussies gingen vaak over de mogelijkheid dat ik bij haar weg zou gaan. Hier wilde ze dan ook vaak over praten. Heel logisch ook. Maar ik vond het praten steeds meer lijken op zeuren en ik kreeg haar nooit gerustgesteld. Als ik weer eens een discussie had met haar reageerde ik vaak fel door mijn stem zodanig te verheffen dat ik er zelf van schrok.
Stress op het werk
Ook op het werk werd het moeilijker om me in te houden. Ik begon echt een hekel te krijgen aan mijn manager en ik probeerde dat met alle macht te onderdrukken. Maar toen ik een keer een vraag had en ze met de standaard zin “Ga eerst zelf maar eens zoeken en kom daarna maar terug” reageerde, knapte er iets. In plaats van weg te lopen zei ik: “Maar daar heb ik helemaal geen tijd voor. Bespaar me die lesjes en zeg het gewoon”. Ze keek een tijdje in mijn ogen, zag dat ik het meende en gaf het antwoord. Als gevolg hiervan kreeg ik een 1 op 1 gesprek met mijn manager om ‘de lucht te klaren’. Nou de lucht werd geklaard. Tijdens dat gesprek barstte ik uit van woede en vertelde haar wat ik van haar manier van leiding geven vond.
Minder werken
Na mijn woedeaanval liep ik de kamer uit en werd ik door de leidinggevende van mijn manager meegenomen naar een andere kleine vergaderkamer. Hier barstte ik meteen in huilen uit. De laatste keer dat ik had gehuild kon ik me niet eens meer herinneren en hier zat ik dan. In mijn pak, zo hard te janken dat ik niet eens uit mijn woorden kon komen. Uiteindelijk moest ik contact opnemen met de bedrijfsarts. Hij adviseerde me om halve dagen te gaan werken. Maar dit advies werd niet opgevolgd. Het was te druk om mensen halve dagen te laten werken. Ik moet ook toegeven dat ik zelf geen halve dagen wilde werken. Ik vond dat een teken van zwakte en zo wilde ik niet over komen.
Mijn eerste paniekaanval
Even door de pijn heen bijten en gewoon doorgaan. Ik negeerde alle alarmbellen en ging gewoon door. Ik voelde me opgejaagd en onrustig in mijn eigen lichaam. Daarnaast sliep ik slecht, terwijl ik doodmoe was. En ik kon mijn gedachten maar niet stil krijgen. Ik bleef maar piekeren! Maar het werd nog erger.
“The attempt to escape from pain, is what creates more pain.” – Gabor Maté, In the realm of hungry ghosts
Ik zat op het werk te kijken naar mijn computerscherm. En van het ene op het andere moment kon ik me niet meer focussen op het beeldscherm. Ik zag wazig. Alsof ik opeens brilsterkte -10 had! Ik stond op en voelde mijn hart sneller en harder kloppen dan normaal. Een diepe angst overviel me en ik wist het zeker “mijn laatste uurtje heeft geslagen, ik heb een hartaanval”. Met een collega liep ik naar buiten om tot rust te komen, maar dit wilde maar niet lukken. Het was zelfs zó erg dat ik uiteindelijk de ambulance heb moeten bellen.
Fysiek in orde, mentaal gebroken
Nog nooit in mijn leven kwam ik ook maar in de buurt van het bellen van een ambulance. Maar zó slecht voelde ik me. Ik werd onderzocht door de ambulancebroeders en verwachtte het ergste. “Je bent fysiek helemaal in orde”, zeiden ze. Ik was stomverbaasd! Nog nooit had ik me lichamelijk zo kapot gevoeld in mijn leven. “Het wordt tijd om het wat rustiger aan te doen, er zijn steeds meer mensen die jong burn-out raken”, zei de paramedicus. Geloof het of niet. Maar op dat moment zat ik compleet in de ontkenningsfase. “Overspannen zijn overkomt alleen maar zwakke mensen en dat ben ik niet!”, dacht ik. Wat ik me wel realiseerde was dat ik niet gelukkig was op mijn werk en dat samenwonen nog niet werkte. Dus na 7 maanden nam ik ontslag, vond ik een eigen kamer en gaf ik mezelf een tweede kans om opnieuw te beginnen.
Op jonge leeftijd al kiezen voor het geld
Vervolgens ging ik werken op de hypotheekafdeling van een grote bank. Ik had namelijk wat mooie opleidingen afgerond en wilde niet weer met een starterssalaris beginnen. Achteraf gezien de slechtste keuze wat mogelijk was. Waar je op jonge leeftijd juist veel verschillende dingen moet proberen ging ik meteen al voor het geld. Daar ging ik weer, keihard aan de bak met een functie die ik saai vond en studeerde ik naast het werk voor een baan die ik niet eens wilde. Ik voelde me nog altijd verrot van binnen. Samen met een opgejaagd en onrustig gevoel. Ook had ik nog steeds last van die smerige paniekaanvallen. Soms in de trein, soms in auto en zelfs op mijn eigen verjaardag tijdens het uitgaan. Maar alles went zullen we maar zeggen.
Een nieuw dieptepunt
In een restaurant in Amsterdam ging ik met mijn vriendin uit eten. Maar het duurde niet lang voordat we weer ruzie hadden. De ruzie ging niet eens ergens over, maar ik kon werkelijk niks meer hebben. Bij elke opmerking wat ook maar enigszins onprettig was schoot ik meteen uit mijn slof. Toen dacht ik bij mezelf: “Ik word gek! Ik heb mezelf niet meer onder controle. Begin ik echt op hem te lijken?!”. We besloten op dat moment samen om de relatie te beëindigen.
Alleen in de grote stad
De relatie was voorbij en opeens was ik helemaal alleen in de grote stad. Geen echte vrienden, geen familie en geen vriendin. Het enige wat ik nog over had was mijn carrière en collega’s. Dus mijn focus kwam NOG meer bij werk te liggen. Ik wilde voornamelijk niet stilstaan bij het feit dat mijn relatie voorbij was.
Rock bottom
Maar dit leventje hield ik nog best lang vol. In totaal zo een 2 jaar voordat mijn lichaam de stekker eruit trok. Het was 8 december 2016 (Ik begin echt al te klinken als een oorlogsveteraan zo). Maar die dag had ik al geen energie meer toen mijn voeten de grond raakten bij het opstaan uit mijn bed. Ik sleepte mezelf naar werk waar ik niet eens meer naar een beeldscherm kon kijken. “Ik kan ECHT niet meer”, dacht ik bij mezelf. Toen had ik een kort gesprek met mijn leidinggevende. “Ik moet NU verlof op kunnen nemen Wesley, anders meld ik me ziek”, zei ik tegen hem. “Maar het is te druk, ik krijg nooit akkoord voor je verlof, Jus”, reageerde hij. Dus ik meldde me ziek, ging naar huis en liet me op bed vallen met mijn winterjas nog aan.
Jong burn-out, volledige decompensatie
Ik probeerde op te staan, maar mijn lichaam wilde niet meer. Het was op dat moment dat mijn lichaam “NEE” riep en ik 4 uur lang begon te janken. Huilen was het enige wat ik nog kon doen. Een burn-out met volledige decompensatie is een term die gebruikt wordt bij de ergste vorm van een burn-out. Het lichaam is niet meer in staat om te handelen en stopt er gewoon mee. Praten kon ik nog maar moeilijk, koken ging nog maar NET en ik was gewoon niets meer waard. In de bloei van mijn leven en zo jong al burn-out. Ik dacht dat ik gek werd. Omdat ik dacht dat ik de enige was die dit overkwam had ik het ook met niemand er over. Het gevoel van schaamte en falen was te sterk en ik trok me helemaal terug op mijn eigen kamer waar niemand me kon zien.
“Als het zo moet, dan hoeft het voor mij niet meer!”
Die burn-out was overal. Elke minuut van de dag voelde ik me zo immens slecht. Er was gewoon geen ontkomen aan. Het enige lichtpuntje van de dag was de douche. Als ik daar onder stond was het heel even fijn, maar toen ik ook daar een paniekaanval kreeg was ik nergens meer veilig. “Zo hoeft het van mij niet meer! Dan stop ik gewoon met alles!”, dacht ik. Mijn eerste suïcide gedachte, waar ik enorm bang van werd. Ik was hopeloos en wist dat ik het niet alleen kon. Dus ik stuurde mijn ex een appje of ze me wilde helpen. “Ja natuurlijk!”, appte ze. En wat ben ik blij dat ze toen voor me klaarstond. Anders had ik dit verhaal misschien niet kunnen schrijven.
Je hoeft het niet alleen te doen
Toen kreeg ik hulp uit allerlei hoeken. Een bedrijfsarts, psycholoog, vertrouwenspersoon van werk, psychiater, noem het maar op. Ik kreeg verschillende diagnoses naar mijn hoofd gegooid als ADD, ASS (Autisme), hoogbegaafdheid en Narcisme. Maar desondanks alle hulp en diagnoses kwam ik maar niet verder. Het leven drukte me op mijn knieën en elke keer als ik probeerde op te staan kreeg ik weer een trap in mijn ballen of een klap in mijn gezicht waardoor ik weer terug op mijn knieën gedwongen werd. Van al die slimme mensen snapte niemand ECHT hoe een burn-out werkte. Dus ik begon zelf alles rondom burn-out te bestuderen en ik vroeg mijn werkgever om een burn-out coach.
Langzaam vooruit
Toen begon ik me langzaam beter te voelen. Ik begon te snappen hoe de puzzel in elkaar zat. Ik leerde hoe ik mijn lichaam fysiek kon laten ontspannen, mijn valkuilen werden zichtbaar en ik kon me eindelijk kwetsbaar opstellen. Het werd duidelijk wat mijn burn-out veroorzaakte. Het was de combinatie van opvoeding, de samenleving waar we in leven en mijn eigen drang naar zingeving en geluk. Vanaf dat moment begon ik met iedereen te praten. En wat blijkt. Ik ben helemaal niet de enige die zoiets meemaakt! Enorm veel mensen hebben last van burn-out klachten! Maar niemand heeft het er over. Pas toen ik mijn verhaal deelde, kreeg ik hun verhaal te horen. “Ik klop gewoon niet en ik kan het niet aan”, dacht ik vaker. Maar door de verhalen van anderen snapte ik dat die gedachte gewoon dikke onzin was!
“Rock bottom became the solid foundation on which I rebuilt my life”. – J.K. Rowling
“Ik begin toch niet op hem te lijken!?”
“Niet zo aanstellen” en “gewoon doorgaan” zijn uitspraken die ik thuis vaak hoorde. Over emoties en gevoelens praten deden we niet. Als je iets fout deed, dan werd er niet over gepraat, maar dan zou je voelen dat je fout zat.
Ik keek enorm op naar mijn vader, maar was tegelijkertijd vaak bang voor hem. Het is een bikkelharde man met een sterke persoonlijkheid. Maar ik wilde niet op hem lijken, omdat ik wist hoe zwaar het voor de omgeving kan zijn. Maar onbewust begon ik steeds meer op hem te lijken. Mijn ouders hebben mij streng opgevoed in de hoop dat ik een nette jongen werd met een goede baan. Dat is ook gelukt! Maar de prijs die het heeft gekost was het niet waard. Zo voelde ik me thuis nooit veilig of begrepen en leerde ik niet met emoties omgaan. Hierdoor voelde ik me thuis of in mijn dorp met niemand verbonden. Dit was uiteindelijk ook de reden dat ik naar Amsterdam vertrok.
Liefde voor mijn ouders
Maar nu begrijp ik pas waarom mijn ouders mij zo streng opgevoed hebben. Mijn vader had ook een vader. Nóg dominanter en strenger. Ik wil mijn vader niet afschilderen als een bruut, want dat verdient hij absoluut niet. Hij wilde mij gewoon sterk en zelfstandig maken. Mijn ouders houden heel veel van me en hebben mij naar hun beste kunnen zo goed mogelijk proberen op te voeden. Ik voel geen haat en hou enorm veel van ze. Zo heeft die burn-out ons wat dichter bij elkaar gebracht.
En hoe zit het met jou? Weet jij de dromen van je ouders van vroeger? Weet jij waarom ze jou zo opgevoed hebben? Het is vreemd hoe weinig we eigenlijk van het verleden van onze ouders weten. Maar waardevolle informatie zit er in verscholen.
Langzaam herstellen in een jaar van afzien
De eerste maand na die 8 december was puur lijden. De 3 maanden die volgden waren ook verschrikkelijk, maar ik wilde mezelf toen in ieder geval niet meer van kant maken. Pas na 1 jaar voelde ik me weer een klein beetje mezelf, maar kon ik nog altijd niet werken. In dat jaar was ik alleen maar bezig met overleven in plaats van te leven. Na mijn eerste jaar begon ik weer langzaam met werken. Eerst bij mijn oude baan. Dan begin je dus 2 x 2 uur in de week te werken en dat bouw je langzaam op naar 2 x 3 uur, 2 x 4 uur, etc. Dit lukte me maar niet. Elke keer als ik voor dat gebouw stond brak me het angstzweet uit. Daarna ben ik gaan werken als evenementenbegeleider en eindelijk begon ik het plezier in mijn werk weer terug te krijgen!
Flashback naar een oude collega
Het ironische was wel. Toen ik begon bij mijn eerste echte baan was er op de afdeling ook een vrouw die 2 x 2 uur werkte in de week. “Hoe lui is ze wel niet om maar een paar uurtjes te werken?”, dacht ik dan. Ik vond haar zwak, zielig en had er geen begrip voor. Ik snapte het gewoon niet. Op de afdeling werd er ook behoorlijk wat over haar geroddeld. Maar man, man, man… Ik kon er niet meer naast zitten en wat schaam ik mij diep.
Stappen naar geluk
In mijn 2e jaar had ik wat meer energie. Ik had een ongelofelijke drang om burn-out en stress beter te begrijpen en maakte er een eigen studie van om alles te verklaren. Hier kwam ik iets schokkends tegen! De maatschappij waarin we leven gaat er voor zorgen dat het aantal mensen met een burn-out sterk gaat toenemen! Wetende dat er zó weinig goede hulp is besloot ik om zelf burn-out en stresscoach te worden. Naast mijn eigen studie ging ik ook een officiële studie volgen in België. Inmiddels ben ik een erkend burn-out en stresscoach van de VESB en help ik de wereld wat beter te maken. Mijn geluk heb ik inmiddels gevonden en hoe verschrikkelijk die burn-out ook was, daar ben ik wel echt dankbaar voor.
Wat ik iedereen met een burn-out wil meegeven!
Iedere burn-out is anders, maar toch ook weer hetzelfde. Of je nu jong burn-out raakt of op later leeftijd. Er zijn bepaalde factoren die ervoor zorgen dat je constant over je grens heen gaat. Dit zijn vaak diepgewortelde karaktereigenschappen die je ver kunnen brengen in het leven, maar die je ook kunnen opbreken. Denk hierbij aan doorzettingsvermogen, ambitieus, perfectionistisch, hoog verantwoordelijkheidsgevoel, etc. Je zult die karaktereigenschappen structureel moeten aanpakken. Dat kost heel veel tijd en moeite en dat kun je echt niet alleen! Zoek hulp! Dat hoeft echt niet bij mij te zijn, maar zoek iemand waar jij je prettig bij voelt en die er verstand van heeft! Dan komt het uiteindelijk ook wel goed! Ik geloofde het zelf destijds niet, maar het komt ECHT goed. De klachten zullen minder worden als je goed naar jezelf gaat luisteren.
“It should be written on every schoolroom blackboard: Life is a playground, or nothing”. – Mr. Nobody
Dus besteed minstens evenveel aandacht aan jezelf als dat je anderen geeft, zoek je geluk niet op de plek waar je het verloren bent en PRAAT! Praat erover en blijf praten. Je bent niet alleen! Andere mensen zijn misschien nét wat beter in het verbergen. Het komt uiteindelijk goed, wees niet zo streng voor jezelf en vergeet niet te genieten.
25Burnout, de wereld kwetsbaarder en echter maken
Mijn naam is Justin Franssen en ik ben de oprichter van 25burnout. Ik ben altijd op zoek naar dappere strijders die mij willen helpen om de wereld wat beter te maken. Dus heb je zelf een verhaal wat je wil delen? Stuur mij een bericht en dan kun je anderen helpen met jouw verhaal! Je hoeft niet per se je echte naam te gebruiken als je dat eng vindt. En als je vragen hebt, opmerkingen of als je gewoon wilt praten dan kan dat natuurlijk ook!
5 gedachten over “Jong en burn-out. Mijn persoonlijke verhaal”
Hi,
Ik ben Dominique, ik heb op dit moment een ‘burn-out’ .. tenminste dat denk ik.. ik ging veel uit, werkte veel, heb alles meegemaakt van start tot nu van het bedrijf waar ik nu werk. Deed vaak savonds nog m’n laptop open, nog even op mn werk-telefoon kijken, ook nog sporten, daarna nog even bij iemand langs, een klein wijntje etc. En dat ging maar door..
Op het geven moment kreeg ik vaak last van een arm .. waar ik maar weinig gevoel in had.. een soort slaap arm.. maar ach ik dacht het zal wel.. komt vast goed, maar toch in m’n achterhoofd was ik er mee bezig.. bijv. Voordat ik ging slapen.. hierdoor kreeg ik (denk ik) slechte dromen, dus schrok vaak wakker.. melde me steeds vaker een dag ziek (vaak na een druk weekend)..
Toen ‘poef’ was het daar.. ik zag soort van wazig, maar wel goed.. alsof er een soort lichte vlekjes in mn zichtveld zaten.. ik werd duizelig en vroeg mij steeds af? Hoezo heb ik dit..
Op kantoor kreeg ik er opnieuw last van.. ook voelde ik m’n hart kloppen en raakte lichtelijk in paniek. Liep naar buiten en werd heel zenuwachtig.. alsof ik dood ging en uit m’n lijf trok. Ik rende naar binnen en vroeg of iemand mij aub zsm naar huis kon brengen.
Thuis aangekomen ben ik naar de eerste hulp gegaan en die zei; ‘ohh hyperventilatie/stress’… whut? Nee joh dit moet toch te verklaren zijn? Ik begreep er echt niets van..
Nu heb ik soms nog twijfels, maar ik doe m’n best. Werk nu 2x 4,5 uur per week, heb een mindfull coach, fysio, manueel therapeut en stalk m’n arts regelmatig.
Rijden vind ik voor verre afstanden nog eng.. wat ook wel een beetje belemmerd.. (m’n zicht is nog steeds niet helemaal goed)
Ik weet mijzelf gewoon niet een techniek aan te praten waardoor ik hier snel uit kan komen..
Hebben jullie nog kleine tips en tricks?
Herkennen jullie dit verder ook?
Ik hoor het graag!
Groet,
Dominique
Je verwoordt het echt enorm goed! Ik herken heel veel van jouw verhaal in het mijne. Het alsmaar bezig zijn, het wazig zien, de vreemde fysieke klachten en de paniekaanvallen.
Helaas is er geen manier om er ‘snel’ uit te komen. Het duurt gewoon relatief lang om goed te herstellen. Al heel goed dat je hulp hebt. Zo leer je met mindfulness bijvoorbeeld goed om je lichaam te laten ontspannen.
Wat kleine tips:
– Blijf van je af praten en zoek steun bij lotgenoten
– Houd een stressdagboekje bij om het eindeloze gepieker te verminderen
– Rustig wandelen in de natuur helpt vaak goed
– Probeer niet als een expert je te focussen om een snel herstel. Het duurt lang en het gaat vaak met stapjes vooruit met de nodige stappen achteruit
– Zorg voor een dagritme waarin je goed tot rust komt en wat voor jou werkt
– Uiteindelijk zul je iets structureel moeten veranderen aan je leefstijl. Er is namelijk een reden waarom je lichaam nu uitgeput is.
– Mocht het herstel maar niet vlotten dan is een burn-outcoach wel een goeie, het is echt lastig om alleen uit een burn-out te komen.
Ik wens je oprecht veel sterkte toe en hoop dat je een stijgende lijn krijgt in je herstel! Rustig aan.
Hallo,
Ik ben Leon van der Nat en ik studeer aan de Hogeschool van Rhotterdam. Ik doe de opleiding verpleegkunde en ben bezig met het maken van een werkstuk over het onderwerp Burn-out. nu is mijn vraag of ik je mag interviewen en dat dan te gebruiken voor in mijn verslag.
Het interview moet opgenomen worden als bewijsstuk en zal alleen gebruikt worden voor het verslag en als het verslag is nagekeken word het verwijdert en verder duur het interview maar 10 tot 15 min en het gebreurd online via microsoft teams. Mocht je dit willen doen is het goed, maar ik zou het ook begrijpen als je het niet wil doen.
Hi Dominique,
Het is al even geleden dat je dit geschreven hebt en hopelijk gaat het nu een stuk beter met je.
Echt ontzettend herkenbaar. Zelf de stijve arm had ik voordat ik een aantal dagen geleden weer een terugval kreeg. Wazig zien en duizelingen. Ik heb het gevoel dat ik alleen maar kan staren en niet snel kan scherp stellen op iets. Ik zie wel scherp maar dat duurt langer dan normaal. Dit is de 3e keer dat het me overkomt in 9 maanden tijd, dus herken de symptomen. Ik ben weer over een grens gegaan.
Ik ben zelf perfectionistisch en vraag veel van mezelf. Voor mij is dat normaal en vaak snap ik niet waarom dat dan teveel zou zijn. Daarbij heb ik last van ziekteangst. Hiervoor ben ik ook onder behandeling bij een psycholoog. Als ik jouw verhaal zo lees zou je daar ook eens naar kijken. Dat geeft mij in ieder geval heel veel stress. Door die stress weer vage krachten en daardoor weer meer stress….
Hopelijk helpt dit ook anderen om klachten te duiden. Ik weet ook dat het super eng is als je voor het eerst met die klachten te maken krijgt.
Hallo Justin,
Wat herkenbaar je verhaal!
Momenteel zit ik er zelf middenin en was ik op zoek naar wat verhalen van lotgenoten. Lezen dat er licht is aan het einde van de tunnel doet een mens immers goed.
Graag wil ik ook mijn eigen verhaal delen….
Als persoon ben ik zeer perfectionistisch, ga ik altijd maar door en pak ik nooit mijn ontspanning. Daarnaast heb ik een druk gezin met een man in de ploegendiensten en twee jonge kinderen.
Het moest er dus een keer van komen…
Ik werk drie dagen in het onderwijs, maar momenteel zit ik sinds november thuis. Een heftige gebeurtenis op mijn werk (plotseling overlijden van een leerling) heeft de burn out doen triggeren. Toen ik na twee heftige dagen organisatorisch en rondom rouwverwerking weer “normaal” aan het werk moest, ging het mis.
Ik kon mij niet meer focussen, staarde naar mijn beeldscherm, maar kon de letters niet meer lezen. Ook had ik last van hartkloppingen en het gevoel dat alles je aanvliegt. Eenmaal in de pauze buiten kon ik bijna niet meer op mijn benen staan. Ik heb me door de dag heen gesleept en ben nog twee weken zo door gegaan. Ik ben geen opgever en vond dat anderen meer recht hadden om zich slechter te voelen dan ik.
Totdat mijn man zei: “en nu is het genoeg”. Hij heeft mijn teamleider opgebeld en aangegeven dat het niet meer ging. De reactie was: “dat dacht ik al”.
Vervolgens kom je in een traject met een bedrijfsarts en een doorverwijzing naar een psycholoog. Uit twee gesprekken bleek dat ik chronisch overbelast ben oftewel een aanpassingsstoornis heb (volgens de DSM valt daar overspannenheid/burn-out onder).
Ze bieden mij nu een traject aan gericht op Mindfulness en cognitieve gedragstherapie.
Toch merk ik dat ik me er moeilijk toe kan zetten. Ik merk dat de Mindfulness oefeningen voor ontspanning zorgen, maar neem vervolgens niet de tijd om ze te gaan doen.
Daarnaast wilde ik weer zo snel mogelijk aan het werk. Ik was bang dat ze me anders zouden vergeten (dit was overigens ook te merken in het moeizame contact met leidinggevende), dus ben ik in overleg met de bedrijfsarts weer begonnen met 3×2 uur werken.
Dit valt me erg zwaar. Ik merk dat wanneer ik op het werk ben, dit zoveel energie vergt dat ik de rest van de dag moe ben. Daarnaast is mijn lontje weer korter met name rondom het tijdstip dat de kids naar bed moeten en dat reageer ik dan af op hen. Hier voel ik me dan de rest van de avond schuldig over.
Ik merk dat ik zo graag wil dat het beter gaat, dat de teleurstelling des te groter is wanneer het niet lukt. Daarnaast ben ik me steeds bewuster van mijn “mankementen”, waardoor ik me eigenlijk alleen maar slechter ga voelen.
Voor mij lijkt het licht aan het einde van de tunnel nog ver weg, maar de hoop dat het ooit goed komt blijf ik houden.
Groetjes Y.