De aanleiding
Sinds ik klaar was met studeren had ik in mijn hoofd hoe mijn leven eruit moest zien; een goeie baan, carrière maken, een mooi huis, een goed lichaam door gezond te eten en veel te sporten. Daarnaast nog tijd voor een te gek sociaal leven en ik wilde graag een man, kinderen en een hond. Een perfect leven dus! Een leven waarin ik niemand teleur stelde. Ik was echt een ‘people pleaser’. En aangezien ik een doorzetter ben en een sterke wil heb, ging ik er vol overtuiging in.
Al een paar jaar was ik aan het werk en ik begon net aan mijn tweede functie bij een internationaal bedrijf. Ik liep in mantelpakjes, pumps en nette blousejes en wilde het helemaal gaan maken! Mijn carrière was enorm belangrijk en ik had de ambitie om door te groeien naar een internationale baan binnen het bedrijf. Ondanks mijn HBO opleiding vond ik mezelf niet de meest intelligente persoon van de werkvloer, de concurrentie was groot. Maar dit weerhield me niet van het willen bereiken van mijn doelen! Als gevolg hiervan liet ik zien dat ik een enorm harde werker was!
People pleaser all the way!
Maar wat ik me helemaal niet had afgevraagd, was of het leven wat ik op dat moment in gedachten had wel bij MIJ paste. Ik was een leven aan het creëren waarvan ik dacht dat het perfect was. Ook had ik het gevoel dat de maatschappij dit van mij verlangde. Daar kwam ook nog eens bij dat ik van nature geen ‘nee’ kon zeggen. Dit heeft ermee te maken dat ik door iedereen aardig gevonden wil worden. Een echte ‘people pleaser’ van nature dus. En als je mensen niet wil teleurstellen dan kun je gewoon nooit ‘nee’ zeggen. Dat dacht ik op dat moment tenminste. Uiteindelijk leefde ik een leven waar ik constant bezig was om perfect te zijn. Ik werkte ellenlange dagen, had een enorm sociaal leven en sportte ook nog eens veel. Soms sliep ik maar 1 uur per nacht en sleepte me daarna weer gewoon naar werk! Het lukte me vaak maar niet om in slaap te komen, terwijl ik wel enorm moe was. Maar dat werkte natuurlijk niet.
Helemaal leeg vanbinnen
Uiteindelijk kwam ik op een punt waar ik geen emoties meer voelde. Ik kon niet lachen en niet huilen. Ik was helemaal apathisch. Mijn leidinggevende heeft me toen naar huis gestuurd. Ik voelde me helemaal leeg vanbinnen! Ik kwam thuis, ging op bed zitten en niks, alleen maar leegte. Het ergste waarvan ik dacht dat het me kon overkomen en waar ik bang voor was, gebeurde toen: Ik werd ziek naar huis gestuurd. Die gedachte had eerder door mijn hoofd gespookt. Uit mezelf zou ik me nooit ziek gemeld hebben. Maar hier zat ik dan thuis. Niet in staat om te werken. Ik was zwak, vond ik. Dus ik faalde.
Geen ‘Mrs Perfect’ meer!
De eerstvolgende paar weken heb ik apathisch thuis gezeten. Ik kon werkelijk niks. Met behulp van een psycholoog, huisarts en vrienden ben ik er weer bovenop gekomen. Eerst dacht ik dat een psycholoog alleen voor de echt gekke mensen was, maar dit is onzin natuurlijk. Ik had oprechte gesprekken en ging veel buiten wandelen. Het voelde alsof er een ui werd afgepeld. Alle overtuigingen die ik had stonden ter discussie. Dat gaf enerzijds een onevenwichtig gevoel omdat niks zeker is en anderzijds een bevrijding omdat ik me niet meer hoefde voor te doen als ‘mrs Perfect’. Ik ging beter mijn grenzen aangeven, probeerde minder perfect te zijn en kwam dichter bij mezelf. Vroeger was ik altijd creatief bezig. In mijn burn-out periode heb ik dit weer opgepakt en vond mezelf hier ook in terug. Bij het bedrijf waar ik werkte ben ik geswitcht naar een functie die goed bij me paste. Ik heb uiteindelijk zes weken volledig ziek thuis gezeten, maar het heeft toch wel twee jaar geduurd voordat ik helemaal hersteld was. Ik heb de burn-out nooit als iets negatiefs gezien maar juist als iets positiefs en een keerpunt. Het leerde me dichter bij mezelf te blijven.
Stay true to yourself!
Inmiddels ben ik ruim 10 jaar verder en ik ben nooit opgehouden om te leren over mezelf. Ik zie patronen en probeer ze los te laten als ze me niet dienen. Patronen die ik heb aangeleerd door mijn opvoeding, als overlevingsmechanisme of vanuit de maatschappij. Ik probeer dingen als zekerheid en controle los te laten en mijn intuïtie te volgen. Ik blijf figuurlijk in de spiegel kijken en loop niet weg voor wat ik tegenkom. Dat is soms pijnlijk, confronterend en oncomfortabel, maar je kan er maar beter met aandacht naar kijken anders blijf je het tegenkomen. Ik draag dus met trots en compassie voor mezelf de verantwoordelijkheid voor mijn eigen geluk. Want alleen ik zelf bepaalt mijn weg. Situaties kunnen je overkomen maar uiteindelijk bepaal ik hoe ik ermee om ga. Dat geeft rust, tevredenheid, vertrouwen en een gelukkig gevoel. Mijn motto naar mezelf toe is: Stay true to yourself! Do it with love, compassion and a smile! En behoud het kind in je! Speel, dans en zing!
Wil je meer lezen over Jutta? Klik dan hier! Of wil jij andere mensen inspireren door zelf je verhaal te delen? Neem dan contact met mij op!